WONDERBABY

Soms kom ik een boek tegen dat me op heel andere sporen zet. Zulke boeken wil ik dan aan iedereen laten lezen.
Sterker nog: wie het niet in de maag gesplitst wil krijgen moet vooral uit m'n buurt blijven. Zo ben ik al talloze van m'n beste boeken kwijtgeraakt, een ervaring die alle boekenbezitters delen.
Maar 'The Power Beyond' van journalist Jack Grazier is gelukkig nog in mijn bezit.
Omdat ik gefascineerd ben door het verschijnsel 'healing' waarover ik in deze blog in de toekomst nog wel het een en ander te vertellen heb, vertaal ik een stukje uit het begin van genoemd boek, waarin Jack Frazier zijn eigen levensveranderende ervaring beschrijft.

Het jaar was 1985.
Debbie en ik hadden na de geboorte van onze dochter 6 jaar lang geprobeerd nog een kind te krijgen. Alles hadden we eraan gedaan, alles wat menselijkerwijs mogelijk was.
Toen gaven we het op, en net toen we op het punt stonden een adoptieprocedure in gang te zetten, vertelde een vriendin ons over de 'Happy Hunters', een echtpaar dat wereldberoemd was geworden door hun healingdiensten.
Datzelfde weekend zouden ze in een plaats in onze omgeving een bijeenkomst hebben.
"Misschien zouden we moeten gaan", zei Debbie. "We hebben alles geprobeerd, wat hebben we te verliezen? "
Ik probeerde een uitvlucht te verzinnen ....het weer, de drukte op de weg en de onzin om iets te verwachten van wat waarschijnlijk niet anders dan bedriegers waren.
Debbie won. Die zondag reden we naar een theater en sloten ons aan bij de rijen wachtenden.
"Als je denkt dat ik het podium opga om voor al die mensen voor paal te staan dan ben je niet goed wijs", zei ik tegen Debbie. "Wat doen we hier eigenlijk??"

Toen Frances Hunter en haar man Charles het podium opkwamen, leken ze niet op wat ik me bij gebedsgenezers had voorgesteld. Frances was een jaar of 70, een plompe vrouw met een luide stem, een grote bril en haar dat door de lak op haar hoofd werd gehouden. Charles zag eruit als een bejaarde Republikein.
Frances vertelde het publiek een paar merkwaardige verhalen over hun successen, en mijn vertrouwen in het echtpaar werd er niet beter op.
Tenslotte zei Frances: "Okay, nou gaan we een healing doen. Iedereen met een lichamelijk of geestelijk probleem, of een hartewens....kom maar op het podium.
De meeste mensen stonden op en schuifelden in lange rijen naar voren.
Frances zorgde voor de ene rij en Charles voor de andere.
Terwijl wij vanuit de zaal het tafereel gadesloegen gebeurde er iets vreemds. De Hunters spraken even zacht met de mensen in de rij en plaatsten een hand op iemands borst.
En toen: Plop. Plop. Plop; wie werd aangeraakt viel omver.
Plat op de rug. Om ogenschijnlijk bewusteloos op de grond terecht te komen.
Wie viel werd behendig en geroutineerd door twee mannen opgevangen die daarvoor kennelijk waren aangesteld. Zij bedekten de gevallenen met een deken, want de bewusteloosheid duurde van 2 tot 10 minuten.
"Wat gebeurt hier in vredesnaam", vroeg ik aan Karen, de vriendin die ons naar de Hunters had gestuurd.
"Ze zijn door de Geest aangeraakt", zei Karen. Als de kracht van de Geest groot genoeg is in een healer, dan kan die je omverwerpen.
"Waarschijnlijk een soort massahypnose", mompelde ik. "Die mensen willen gewoon omvallen."
"Zouden jullie toch niet naar voren gaan? , drong Karen aan. "Jullie zijn nou toch hier, het kan toch geen kwaad?"
"Hoezo, geen kwaad? " zei ik. Daar staat een getikte dikke vrouw die de onsterfelijke ziel uit iemands lichaam zuigt en je vraagt wat voor kwaad het kan? "
"Karen heeft gelijk", zei Debbie. "Kom, we gaan naar voren."

Frances greep Debbie's armen. "Wat is er aan de hand, liefje?" vroeg ze.
"We willen graag nog een kind", zei Debbie.
"Oh, dat is geweldig", kreet Frances. "Babies zijn mijn specialiteit!
Binnen een jaar heb jij een baby. En als hij er is, herinner je dan wat de bijbel zegt: alle goede en perfecte gaven komen van Jezus."
Glimlachend plaatste ze haar wijs- en middelvinger op Debbie's borstbeen.
Plop.
Oh nee hè! Debbie niet óók al....
Zelfhypnose. Nou, dat zou mij niet gebeuren. Ik ging er stevig voor staan, mij zouden ze niet omkrijgen.
"En wat kom jij vragen, jongeman?" Frances scheen mijn dwarsheid aan te voelen.
"Ik heb fibrositis", zei ik, "dat is een conditie van....
Ze brak me af. "Fibrositis verdwijn!" beval ze.
Het laatste wat ik mij herinner is dat ik achterover vloog, m'n voeten van de grond.

De fibrositis was verdwenen, en is niet meer teruggeweest.
Op 22 april 1986, ruim 9 maanden na het bezoek aan de Hunters, werd onze wonderbaby Ian Christian geboren.

Naschrift: De 'Happy Hunters' hebben een flink aantal boeken geschreven en zijn op internet te vinden. Frances is inmiddels overleden. Hun dochter zet de healingpraktijk voort, en doet ook lange afstand healing.