KRAAI

Zo langzamerhand begint het door te dringen dat dieren over meer verstand en emoties beschikken dan waar onze maatschappij ze credit voor geeft. Maar sommige culturen hebben geen biologisch onderzoek nodig om dat van nature te weten.
In 2008 was ik bij een lezing van Dick de Soeten, een Nederlander die al vele jaren een studie maakt van Noord Amerikaanse Indianen, en betrokken is bij de 'Irokese Liga' , een verbond tussen diverse stammen in het noorden van het continent.
De Soeten brengt vaak maanden door bij zijn indiaanse vrienden, en hij schreef twee boeken over hun bondgenootschap, leven en denken: Hopi; deur van verleden en toekomst, en in 2008: Als de schildpad sterft.
Tijdens die lezing vertelde hij een verhaal wat bij veel aanwezigen moet zijn blijven hangen omdat het zo wonderlijk was.
Op een dag maakte de Soeten een wandeling met een bevriende indiaan, en op een goed moment zaten ze samen op een hoge plek zwijgend van het uitzicht te genieten.
Boven hen cirkelde een kraai. De indiaan keek omhoog en de kraai daalde naar beneden, streek neer op een steen vlakbij het tweetal en kraste een aantal malen. De man knikte, en de vogel vloog weg.
"We moeten naar huis", zei hij, "de kraai vertelde dat die en die hulp nodig heeft."
De Soeten volgde hem verbijsterd naar het huis van een vriend, die hen tegemoet kwam met "Ah, ben je daar, dan heeft de kraai de boodschap dus overgebracht."
De gewoonste zaak van de wereld: dieren die spreken en worden verstaan. Dieren die begrijpen en boodschappen overbrengen.
Sprookjes bestaan echt - bij indianen.