Er is een Japanse film, die draait om die vraag: After Life. Nieuw aangekomen zielen verblijven tijdelijk in een doorgangshuis. Daar worden ze door het personeel met veel voorkomendheid ingelicht over hun situatie. In een interview wordt de overledene aangemoedigd zijn leven en zijn herinneringen vanuit een eeuwigheidsperspectief te bezien. Het punt is dat er maar één herinnering meekan naar de eeuwigheid. Dat is niet veel. De vraag is dus : welke. Maar men krijg tijd om erover na te denken. Na enkele dagen moeten de zielen hun keus gemaakt hebben.
Dan blijkt niet alleen hoe gecompliceerd de keuze is, maar vooral ook hoe de ziel helderheid krijgt over zichzelf en zijn achtergelaten leven, door zijn herinneringen te evalueren. Een variatie op de 'Life review' zoals die door mensen die een BDE hebben beleefd worden beschreven.
In de film zijn er die tevreden zijn en niet meer hechten aan hun herinneringen omdat hun leven goed was en ze niets te betreuren hebben. Anderen moeten zoeken naar een enkele goede herinnering en vrezen dat zij er geen zullen kunnen vinden.
Sommigen weten het onmiddellijk: die ene prachtige herinnering, daar kunnen ze een eeuwigheid op teren. En dan is er een enkeling die zich de waarde afvraagt van een herinnering. Die niet loskomt van beredeneren wat ze zouden kunnen voelen. Zij zijn de armsten, want geen enkele herinnering kan de toets van de kritiek doorstaan. Als iedereen verdergaat naar het onbekende, blijven zij achter. Zij zullen in het doorgangshuis de nieuwaangekomenen ondervragen maar zelf de zegen van de 'bijna-vergetelheid' nooit bereiken.
Voor eeuwig in een schemergebied.
Zo'n film geeft te denken. Hoe verhoudt zich onze herinnering tot wie wij zijn?
Stel, iemand vroeg naar onze mooiste herinnering, en de rest zou worden uitgevlakt?
Wat zou ieder van ons dan kiezen?
Dan blijkt niet alleen hoe gecompliceerd de keuze is, maar vooral ook hoe de ziel helderheid krijgt over zichzelf en zijn achtergelaten leven, door zijn herinneringen te evalueren. Een variatie op de 'Life review' zoals die door mensen die een BDE hebben beleefd worden beschreven.
In de film zijn er die tevreden zijn en niet meer hechten aan hun herinneringen omdat hun leven goed was en ze niets te betreuren hebben. Anderen moeten zoeken naar een enkele goede herinnering en vrezen dat zij er geen zullen kunnen vinden.
Sommigen weten het onmiddellijk: die ene prachtige herinnering, daar kunnen ze een eeuwigheid op teren. En dan is er een enkeling die zich de waarde afvraagt van een herinnering. Die niet loskomt van beredeneren wat ze zouden kunnen voelen. Zij zijn de armsten, want geen enkele herinnering kan de toets van de kritiek doorstaan. Als iedereen verdergaat naar het onbekende, blijven zij achter. Zij zullen in het doorgangshuis de nieuwaangekomenen ondervragen maar zelf de zegen van de 'bijna-vergetelheid' nooit bereiken.
Voor eeuwig in een schemergebied.
Zo'n film geeft te denken. Hoe verhoudt zich onze herinnering tot wie wij zijn?
Stel, iemand vroeg naar onze mooiste herinnering, en de rest zou worden uitgevlakt?
Wat zou ieder van ons dan kiezen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten