TELEPORTEREND BISCUITJE

uit:Leslie Rule: Ghosts in the Mirror

Rond 1995 was ik met een vriend onderweg naar Burien, Washington.
Bij een bocht in de weg zagen we een biscuitje van een heuvel afrollen. We reden langzaam om er naar te kijken en het rolde maar door, zonder om te vallen zoals je van een rollend voorwerp, een kwartje of een bierviltje verwacht.
Ik sprong uit de auto en ging het achterna. Het had behoorlijk vaart. Voor het buiten m'n bereik was greep ik het.
Waar kwam het biscuitje vandaan? Er waren geen mensen of andere auto's in de buurt.
Dus besloot ik dat dit een uniek exemplaar was en dat ik het voor altijd moest bewaren.
Terug in de trailer van mijn vriend plaatste ik het veilig in een kastje, met de bedoeling het te laten drogen en hard worden. Later wilde ik het lakken om het helemaal goed te conserveren.
Maar toen ik het een week of zo later wilde pakken was het biscuitje verdwenen.
Jammer. Het was zo'n leuke conversatiestarter geweest. Als een gesprek niet wilde lopen was er dan altijd dat biscuitje om het gesprek weer nieuw leven in te blazen.
Maar het was weg. Ik stelde me voor dat het misschien door muizen was opgegeten, maar ik had nergens een kruimel zien liggen.
Op dat moment had ik nog geen associatie met iets paranormaals, maar dat gebeurde toen ik op internet een bericht vond van een Phil Knight, die het volgende vertelde:

"Ik was biscuitjes aan het bakken, terwijl mijn vrouw aan de keukentafel zat.
Een buurjongen zat aan tafel te lezen.
Ik nam de bakplaat uit de oven en zette hem er bovenop, terwijl ik me een seconde naar het aanrecht wendde. Toen ik me weer omdraaide was er één biscuitje verdwenen.
Dat verbaasde me. Ik vroeg de jongen en ook m'n vrouw of ze aan de bakplaat waren geweest. Nee. Ook kon er niemand binnengekomen zijn.
De biscuitjes waren trouwens veel te heet om zo heel snel te pakken en op te eten.
Waar was die ene dan gebleven? Houden geesten van biscuitjes?
We hebben hem nooit teruggevonden."

Ik schreef Phil onmiddellijk: "Ik vond je biscuitje!"
En ik vertelde hem mijn verhaal.
Natuurlijk kon ik niet weten of de biscuitjes die hij kwijt was en ik had gevonden hetzelfde waren. Maar zou het niet geweldig zijn als dat wat hij kwijt was geraakt was getransporteert naar waar ik het vond?
Hij antwoordde: "niets kan mij nog verbazen."
Jammer genoeg weten we geen van beide meer precies wanneer het biscuitjes-incident plaatsvond, maar aan de andere kant...tijd is geen belemmering. In de geschiedenis van de parapsychologie is talloze malen sprake van voorwerpen die zich door tijd en ruimte verplaatsen.
Was dat ook met ons biscuitje gebeurt?
Hoewel Phil en ik elkaar van te voren niet kenden, doen we dat nu wel. Zo is de cirkel rond.
Als een van de lezers denkt het tijdreizende biscuitje gevonden te hebben, laat hij dan niet aarzelen om dat te vertellen....