Bron: John G. Sutton, Psychic Pets
Dieren en spiritualisme overlappen elkaar nog al eens.
Dieren en overleveringen ook. Hier een voorbeeld van beide in één verhaal.
In zijn boek 'Psychic Pets' vertelt John Sutton over de Schotse Terriër Sutty.
Het dier had in het familieleven een hoop betekend, maar nu was hij 14 en hij begon ernstig af te takelen.
Kleine wandelingetjes werden steeds moeilijker en in juli 2005 viel de hond en stond niet meer op.
Sutty werd naar binnen gedragen en de dierenarts werd gebeld. Tegen beter weten in hoopten Sutton en zijn vrouw Mary dat er nog iets voor hun dierbare hond gedaan kon worden, maar in hun hart wisten ze dat het einde naderde. Terwijl ze samen stonden te wachten op zijn komst viel hun oog op een grote merel in de tuin.
Ze gingen naar buiten, maar de merel vloog niet weg. "Hij is vast gewond", zei Mary. De vogel bleef zitten, ook toen ze op een meter genaderd waren en de vogel recht aan konden kijken. Hij keek terug met zijn schitterende goudzwarte ogen, maar verzette geen stap.
De dierenarts kwam, en wat ze al gevreesd hadden gebeurde: er was geen hoop meer en rustig ging Sutty over naar de andere wereld. John begroef haar naast haar vriend Grumbles de buldog, en met zijn vrouw haalde hij nog wat herinneringen op aan beide honden. Ook dankten ze God voor alles wat Sutty in hun leven had betekend.
Op dat moment verscheen de merel weer.
Hij hopte op de rand van het graf, en keek in het gat. Op minder dan een meter afstand van twee mensen vertoonde hij geen enkele ongerustheid.
Sutton had zich wel eens verdiept in de esoterische overlevering rond vogels, en ineens begreep hij dat deze zwarte vogel gezonden was om de ziel van Sutty naar de andere wereld te begeleiden.
De merel bleef nog een paar minuten zitten op het graf van de hond, en vloog toen weg, de hemel tegemoet.
Dieren en spiritualisme overlappen elkaar nog al eens.
Dieren en overleveringen ook. Hier een voorbeeld van beide in één verhaal.
In zijn boek 'Psychic Pets' vertelt John Sutton over de Schotse Terriër Sutty.
Het dier had in het familieleven een hoop betekend, maar nu was hij 14 en hij begon ernstig af te takelen.
Kleine wandelingetjes werden steeds moeilijker en in juli 2005 viel de hond en stond niet meer op.
Sutty werd naar binnen gedragen en de dierenarts werd gebeld. Tegen beter weten in hoopten Sutton en zijn vrouw Mary dat er nog iets voor hun dierbare hond gedaan kon worden, maar in hun hart wisten ze dat het einde naderde. Terwijl ze samen stonden te wachten op zijn komst viel hun oog op een grote merel in de tuin.
Ze gingen naar buiten, maar de merel vloog niet weg. "Hij is vast gewond", zei Mary. De vogel bleef zitten, ook toen ze op een meter genaderd waren en de vogel recht aan konden kijken. Hij keek terug met zijn schitterende goudzwarte ogen, maar verzette geen stap.
De dierenarts kwam, en wat ze al gevreesd hadden gebeurde: er was geen hoop meer en rustig ging Sutty over naar de andere wereld. John begroef haar naast haar vriend Grumbles de buldog, en met zijn vrouw haalde hij nog wat herinneringen op aan beide honden. Ook dankten ze God voor alles wat Sutty in hun leven had betekend.
Op dat moment verscheen de merel weer.
Hij hopte op de rand van het graf, en keek in het gat. Op minder dan een meter afstand van twee mensen vertoonde hij geen enkele ongerustheid.
Sutton had zich wel eens verdiept in de esoterische overlevering rond vogels, en ineens begreep hij dat deze zwarte vogel gezonden was om de ziel van Sutty naar de andere wereld te begeleiden.
De merel bleef nog een paar minuten zitten op het graf van de hond, en vloog toen weg, de hemel tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten