EEN MYSTIEKE ERVARING

In 'Gifts of Unknown Things' vertelt bioloog en auteur Lyall Watson (1939-2008) over een verschijnsel dat hij waarnam vanuit een kleine boot ergens in de wateren van Indonesië. Een mystieke ervaring waar hij geen wetenschappelijke verklaring voor had maar die hem diep aangreep. Omwille van de leesbaarheid is het fragment wat ingekort.

Veel zeelieden hebben waarnemingen gerapporteerd van enorme, lichtgevende roterende wielen, honderd meter in doorsnee, net onder de oppervlakte van de Indische Oceaan.
De meest waarschijnlijk verklaring voor deze fenomenen is dat het een soort lichtgevend plankton is. Maar zelfs wanneer de oorzaak van de meeste min of meer verklaard is, blijven er toch verschijnselen die minder makkelijk te classificeren zijn.
Dat zijn degenen die een meer compacte vorm hebben en die zich op een bewustere manier schijnen te bewegen.

Het wiel dat onder onze boot verscheen werd groter naarmate het dichter bij de oppervlakte kwam.
De zeelieden waren in paniek. Eentje rende van de ene naar de andere kant in de hoop van de boot te kunnen springen, de ander weigerde te kijken, en bad om bescherming.
Ik probeerde wanhopig om details te zien, iets wat me houvast gaf met welk organisme we hier te maken hadden, zodat ik een gedegen beschrijving kon geven aan collega's. Maar er was niets. Als bioloog was ik hier een totale mislukking, maar als biologisch systeem functioneerde ik prima.
Ik was niet bang. Er was een diep gevoel van uitverkoren zijn, een soort synthese van vereerd voelen en ontzag hebben, een ervaring die ik meestal associeer met de nabijheid van de grote walvissen. Een combinatie van ' Wat een geluk!' en 'Waarom ik?'

Mijn beleving van dat licht was overweldigend. Het leefde, en ik ben ervan overtuigd dat het bewust was. Gedurende de tijd dat het wiel zich onder de boot bevond voelde ik een presentie, een innerlijke zekerheid van leven, zoals je dat kunt hebben wanneer je wakker wordt in het donker en je weet zeker dat er iemand in de kamer aanwezig is.
Ik voelde in het wezen een zekere mate van verbaasde herkenning, alsof je iemand die je allang kent van foto's voor de eerste keer persoonlijk ontmoet .

Het duurde niet lang.
Toen dat ongrijpbare contact was gelegd, trok het licht zich samen en schoot met een enorme snelheid terug in de duisternis van de diepte.
We waren weer alleen - en ik voelde behoefte om te huilen.