GESCHENK

Vandaag werd mijn vertrouwen in de mensheid, dat net als bij u waarschijnlijk regelmatig ernstig gedeukt wordt, op wondere wijze hersteld.
Het zit zo. Bij ons in het winkelcentrum waar ik bij AH boodschappen doe, zit al enige tijd een jongeman vaardig accordeon te spelen. Omdat ik dat instrument zelf bespeel, is het logisch dat ik af en toe bij hem blijf staan om te luisteren en een praatje te maken. Dat laatste valt niet mee, want de man spreekt bijna geen woord Nederlands. Hij is een Bulgaar, en van die taal heb ik geen kaas gegeten.
Maar we begrijpen elkaar, enigszins. Natuurlijk geef ik hem af en toe een euro of twee voor ik wuivend mijn weg vervolg.
In de afgelopen maanden probeerde hij me wel eens deelgenoot van zijn zorgen te maken, maar wat kun je doen?
Ik zocht wat informatie voor hem op op internet, wat adressen waar iemand met zijn twijfelachtige status misschien wat verder mee komt. Maar die informatie is Nederlands en van Bulgaarse informatie snap ik weer niks. Een patstelling.
Vorige week hield hij me weer staande.
Met zijn vochtige donkere ogen op stand 'help' vroeg hij me om € 30.-
O jee. De uitleg begreep ik maar half, maar het kwam er op neer dat hij geld nodig had om zijn pension vooruit te betalen. Kon ik hem helpen? Ik kreeg het echt terug. Volgende week. Erewoord. Cross my heart.
Bijna had ik een zakdoek uit m'n zak getrokken, maar het werd m'n portemonnee.
Met daarin geen € 30.-, maar alleen € 50.- voorhanden.
Dat mocht ook wel, zei hij schappelijk. Ja, dat begreep ik. Nadat ik hem diep in de bruine ogen had gekeken en bedacht dat ik net gek was reikte ik het briefje over. Diepe buiging. Dank, dank, dank! En nogmaals de verzekering dat hij echt...volgende week...
Op weg naar huis met m'n tas vol boodschappen bedacht ik me dat ik dat briefje naar alle waarschijnlijkheid nevernooit meer terug zou zien. Niet dat ik daar ingrijpend armer van zou worden, maar het is toch een hoop geld.
Want zeg nou zelf, als hij de ene week geen € 30.- had, waarom dan de volgende wel € 50.-? Toch?

Thuis vertelde ik het aan niemand, want ik zag de bui al hangen: "Hoe kun je nou zo stóm zijn!" Dat kon ik net zo goed tegen mezelf zeggen, tenslotte.
Dus bedacht ik scenario's: kwaad worden? Hem nooit meer aankijken? Of het laten gaan als straf voor m'n naïviteit? Maar als hij het nou toch terug zou geven. Als de indruk die ik van hem had toch zou kloppen? Waar maakte ik me dan druk om?
Ik besloot van het laatste uit te gaan. Positief denken. Vertrouwen in de eerlijkheid van een half illegale Bulgaar.

Vandaag zag ik hem weer.
Voor ik de winkel inging beduidde hij me onder het spelen dat ik na de boodschappen even langs moest komen. En daar kwam een verfomfaaid briefje van € 50.- uit zijn portemonnee.
Alsjeblieft. Dank je wel.
Zijn ogen nog even vochtig, maar nu van erkentelijkheid.
Ik heb hem een knuffel gegeven en een gebedje omhoog gezonden namens zijn en mijn ziel: dank, dank dank!