IN HET NIEUWS

Kort geleden was ik met mijn partner, zoon en kleindochter Mieke van drie in een dierenparkje in Kleve. Na een uurtje streken we neer om wat te drinken.
Op een gegeven moment verdween Mieke achter een bosje. De beheerder van de koffietent liep haar tegemoet om haar de weg terug te wijzen. Hoewel er met de man niets mis was en Mieke zich op 10 meter afstand bevond, stond mijn zoon meteen op scherp: vreemde mannen en kleine meisjes is een combinatie die waakzaam maakt.
Niets aan de hand, maar welke ouder heeft niet dezelfde: "Kom niet aan mijn kind! " reflex.
Zou je zeggen.
Vorig jaar hoorden we veel over de kwestie van de zwemleraar in Den Bosch die niet van kinderen af kon blijven.
Waarschijnlijk is het geval alweer behoorlijk weggezakt, maar in mij is het blijven hangen.
Mensen die zich aan kinderen vergrijpen zijn er altijd geweest. Tegenwoordig worden ze steeds vaker gepakt, gelukkig.
Daar is niets merkwaardigs aan, niets wat ons vanzelfsprekend op een spiritueel spoor zet.
Wat het geval van de zwemleraar voor mijn gevoel zo bijzonder maakte was de gehoorzaamheid van de ouders.
Geen internaat-ouders die hun kind in vol vertrouwen afgeven voor weken of maanden. Geen diepgelovige ouders die denken dat iedere pater de 10 geboden naleeft.
Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar ik vind het absoluut verbijsterend dat honderden doodgewone doorsnee ouders zich hebben laten wegsturen uit het zwembad door een doodgewone man, keer op keer, jaar na jaar.
Terwijl iedereen weet dat in elk zwembad ouders kunnen toekijken zoveel ze willen, en de meeste zwembaden daartoe de faciliteiten hebben: een zitje en een drankje. Zo gewoon is dat.
Terwijl óók iedereen weet hoe pedofielen steeds weer zorgen dat ze in baantjes met kinderen terechtkomen.
Een baan vol blote kindertjes moet in hun optiek een felbegeerde topper zijn.
Terwijl daarnaast iedereen de krant leest en het ene schandaal na het andere aan de oppervlakte komt, en ons het wijze hoofd doet schudden..
Terwijl...
En toch.
Waarom dan zijn die ouders zo gehoorzaam geweest? Is het alleen omdat wij Nederlanders een gezagsgetrouw volkje zijn dat orders kritiekloos accepteert? Ook als ze ons op onze achterste benen zouden moeten zetten?
Had die man zoveel charisma dat niemand tegen hem opkon?
Of genoot hij sinistere bescherming waardoor die ouders hun mond niet opendeden?
Ik neig naar het laatste, op gevaar af mijn potentiele lezers af te schrikken.

Omdat ik Spiritualist ben heb ik een eigenzinnige kijk op een paar dingen.
Spiritualisten proberen hun leven en de invloeden daarop op een positieve manier te duiden.
Dat is goed. Godzijdank is er genoeg wat ons steunt in de overtuiging dat er goede krachten en gidsen en lichtwezens zijn die ons ondersteunen en helpen te kiezen voor licht, en duisternis te mijden.
Maar dat neemt niet weg dat er duisternis is. Niet alle invloeden zijn heilzaam. Ook dat is een 'fact of life'.
Spiritualisten zijn zich daar in vroeger tijden altijd scherp van bewust geweest.
De kerken maakten er vanouds een dogma van: Hemel en Hel, een van beide. De keus was aan de gelovige.
Was het maar zo simpel, dan zouden we altijd de goede keuzes maken en het kwaad onmiddellijk herkennen.
Maar Kwaad kan ons leven binnenkomen in de vorm van een vriendelijke zwemleraar of een charismatische priester. We zijn gewend zulke uitwassen in menselijk gedrag psychologisch te verklaren, meestal vanuit een slechte jeugd. Daarin schuilt een gevaar. Want bij lange na niet iedereen met een beroerde jeugd wordt crimineel of een kinderverkrachter. En velen met een doorsnee jeugd worden dat wel. Er zijn dus een massa andere factoren in het spel dan alleen de ervarings-conditionering. Grijpbare en minder grijpbare factoren die onze keuzes bepalen.

Ik denk dat we, zonder Bokkepoot als persoonlijke entiteit weer binnen te halen, niet blind moeten zijn voor de occulte kant van het negatieve in onze wereld. Je kunt niet bestrijden wat je niet serieus neemt.
Het erkennen van de 'andere kant' als realiteit kan ons alleen maar sterker maken in onze zoektocht naar het Licht.