In oude boeken zijn vaak de mooiste verhalen te vinden zoals dit, uit R. Dewitt Miller 'True Stories of the Supernatural' (1947) De middag van 20 februari 1936, lag Jeffrey Derosier te sterven in het War Memorial hospitaal van Sault St. Mary in Michigan.
Zijn bed stond in een smalle kamer, waar ook nog vier andere patienten lagen.
Naast het bed van Derosier stond een geëmailleerde tafel, waarop een gewone spiegel lag. De spiegel had geen achterkant; het was alleen een verzilverd stuk glas. Derosier vroeg de zuster om de spiegel.
De patienten keken toe. Er was niets bijzonders in die scène.
Een ogenblik staarde Derosier in de spiegel. Toen gooide hij het ding op de tafel en riep hysterisch: "Mijn God, ik ga dood!"
Stilte. Niemand sprak hem tegen. Hij meldde iets wat iedereen al wist. Tenslotte sprak Derosier weer, en hij zei iets merkwaardigs: "jullie zullen die spiegel niet meer op kunnen pakken."
Vijf minuten later stierf hij, zonder te hebben uitgelegd wat hij bedoelde.
Nadat Derosiers lichaam weggereden was, probeerde een van de andere patiënten de spiegel te pakken.
Er was geen beweging in te krijgen. De zuster probeerde het. De spiegel zat vast.
De behandelend arts Dr. Moloney, verpleegsters en patienten van andere afdelingen kwamen het proberen en ze gingen de spiegel met diverse gereedschappen te lijf. Zonder effect: hij bleef waar hij was.
Vierentwintig uur lang bleef de spiegel elke poging om hem van de tafel op te pakken weerstaan.
Het verhaal van de vreemde vervulling van Derosier's laatste woorden verspreidde zich door het hele stadje.
Een compleet verslag van het mysterie, inclusief verklaringen van getuigen, werd opgenomen in het Evening News. Andere kranten pikten het op en printten het.
En nog bleef die gewone spiegel vastgeplakt aan een gewone hospitaaltafel.
Dr. Moloney zei dat hij geen verklaring had. Niemand anders kon er een bedenken. Het enige wat men wilde was dat verrekte ding van die tafel krijgen. Begeesterde spiegels horen niet in ziekenhuizen. De publiciteit werd niet op prijs gesteld.
Een verpleegster viel de spiegel aan met een ijspik. Hij kwam niet los. Ze gaf het op.
Vervolgens ging de operatiezuster in de aanval, met haar vingernagels. En plotseling, schijnbaar uit zichzelf vloog de spiegel een meter in de lucht en viel op de vloer.
Hij werd onmiddellijk onderzocht; niets op de achterkant dat de plak kon verklaren. De tafel was droog. Teruggelegd op de tafel gedroeg de spiegel zich weer als het spiegels betaamt; hij wilde op geen enkele manier blijven plakken. Water werd op de tafel gegoten om trekkracht te veroorzaken, maar de spiegel was niet langer magisch.
Uiteindelijk is hij 'per ongeluk' gebroken. De stukken werden door een zuster opgeveegd en weggegooid. Opgeruimd staat netjes, vond ze.
En daar had ze vast gelijk in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten