Wij zijn gewend aan wonderen. De rechtgeaarde Spiritualist kijkt nergens van op. Waar de meeste mensen met de tenen beginnen te wiebelen of de blik wanhopig omhoog richten over geloof in zoveel flauwekul, houden wij de aandacht ferm gericht op gidsen en engelen en helderziende gaven. Zo hoort het ook.
Maar behalve dat wat binnen het blikveld van 'ons soort mensen' valt, gebeuren er overal op de wereld de vreemdste dingen. Meestal worden we daarvan niets gewaar, omdat het weinig nieuwswaarde heeft en rampen en oorlogen de berichtgeving overheersen.
Maar neem nou wat er in 1991 begon te gebeuren in Lake Ridge, een voorstandje van Washington DC.
Daar staat de kerk van Saint Elisabeth Ann Seton, een gewone moderne katholieke kerk voor een heel gewone parochie met een gewone, nog jonge priester, father Michael Bruse.
Maar rond die priester gebeurden merkwaardige dingen.
Nadat Father Bruse op 28 november 1991 het nieuwe Mariabeeld van zijn ouders had gezegend, begon dat beeld te huilen. Dikke tranen voelen naar beneden. Vader Bruse had moeite om te geloven wat hij zag. Misschien was het het wijwater dat hij gebruikt had? De tranen smaakten een beetje zout, net als echte tranen.
Het beeld bleef huilen, en het water dat niet op de grond terecht kwam werd opgevangen en bewaard.
Dat was nog maar het begin.
Beelden van Maria in de kerk verschoten van kleur en begonnen te huilen.
Mensen kwamen met hun eigen beelden om ze door vader Bruse te laten zegenen, en prompt braken ze in huilen uit. Witte beelden verkleurden in zachte pasteltinten. Rozenkransen veranderden van kleur.
En als klap op de vuurpijl ontwikkelde vader Bruse de stigmata, waar hij veel pijn van had. Tegelijkertijd raakte hij soms in een soort trance waarbij hij prachtige kleuren zag.
De arme priester wist niet wat hem overkwam, hij was een gewone jongen en geen heilige. Maar de verschijnselen wisten van geen ophouden.
Tussen 1991 en 1993 huilden honderden beelden die met vader Bruse in aanraking waren geweest. Houten beelden, gipsen beelden, stenen beelden, en zelfs afbeeldingen in glas en lood. En niet alleen Maria huilde, ook Jezus deed me. Kruisbeelden, Heilig Hartbeelden, en ook de kruisjes aan rozenkransen konden zich niet inhouden. In 1993 begonnen sommige beelden zelfs olie te huilen.
Maar het meest ongelofelijke was dat beelden met geloken ogen, gezien door vele getuigen, in enkele gevallen hun ogen openden en er zelfs mee rondkeken. Zoals een replica van de beroemde Pieta van Michelangelo die plotseling haar ogen opendeed en paniek veroorzaakte onder degenen die er getuige van waren. Stel u voor, als u kunt.
Een neveneffect van de wonderen was dat veel mensen die allang geen binding met de kerk meer hadden, hun geloof weer actief gingen belijden. Anderen bekeerden zich tot het katholicisme.
Wat we van dit alles ook mogen denken: een daad van God of een bijzonder geval van psychokinese, feit is dat de verschijnselen over die twee jaar door vele honderden mensen dagelijks werden waargenomen, van nabij, in de kerk en in hun eigen huis, en als er een dweil aan te pas moet komen kun je niet meer spreken van zinsbegoocheling.
Halverweg 1993 waren er parochianen die het 'zonnewonder' zagen, een verschijnsel dat meerdere Maria verschijningen, zoals in Fatima en Medjugorje, begeleidde.
Toen was het voorbij. Maar echt gewoon is het voor vader Bruse en de vele getuigen nooit meer geworden.
Waarschijnlijk kijken veel mensen toch nog af en toe naar hun Mariabeeld, of er toch niet een traan tevoorschijn komt.
Want dat er genoeg te huilen valt in deze wereld, dat is zeker.
Maar behalve dat wat binnen het blikveld van 'ons soort mensen' valt, gebeuren er overal op de wereld de vreemdste dingen. Meestal worden we daarvan niets gewaar, omdat het weinig nieuwswaarde heeft en rampen en oorlogen de berichtgeving overheersen.
Maar neem nou wat er in 1991 begon te gebeuren in Lake Ridge, een voorstandje van Washington DC.
Daar staat de kerk van Saint Elisabeth Ann Seton, een gewone moderne katholieke kerk voor een heel gewone parochie met een gewone, nog jonge priester, father Michael Bruse.
Maar rond die priester gebeurden merkwaardige dingen.
Nadat Father Bruse op 28 november 1991 het nieuwe Mariabeeld van zijn ouders had gezegend, begon dat beeld te huilen. Dikke tranen voelen naar beneden. Vader Bruse had moeite om te geloven wat hij zag. Misschien was het het wijwater dat hij gebruikt had? De tranen smaakten een beetje zout, net als echte tranen.
Het beeld bleef huilen, en het water dat niet op de grond terecht kwam werd opgevangen en bewaard.
Dat was nog maar het begin.
Beelden van Maria in de kerk verschoten van kleur en begonnen te huilen.
Mensen kwamen met hun eigen beelden om ze door vader Bruse te laten zegenen, en prompt braken ze in huilen uit. Witte beelden verkleurden in zachte pasteltinten. Rozenkransen veranderden van kleur.
En als klap op de vuurpijl ontwikkelde vader Bruse de stigmata, waar hij veel pijn van had. Tegelijkertijd raakte hij soms in een soort trance waarbij hij prachtige kleuren zag.
De arme priester wist niet wat hem overkwam, hij was een gewone jongen en geen heilige. Maar de verschijnselen wisten van geen ophouden.
Tussen 1991 en 1993 huilden honderden beelden die met vader Bruse in aanraking waren geweest. Houten beelden, gipsen beelden, stenen beelden, en zelfs afbeeldingen in glas en lood. En niet alleen Maria huilde, ook Jezus deed me. Kruisbeelden, Heilig Hartbeelden, en ook de kruisjes aan rozenkransen konden zich niet inhouden. In 1993 begonnen sommige beelden zelfs olie te huilen.
Maar het meest ongelofelijke was dat beelden met geloken ogen, gezien door vele getuigen, in enkele gevallen hun ogen openden en er zelfs mee rondkeken. Zoals een replica van de beroemde Pieta van Michelangelo die plotseling haar ogen opendeed en paniek veroorzaakte onder degenen die er getuige van waren. Stel u voor, als u kunt.
Een neveneffect van de wonderen was dat veel mensen die allang geen binding met de kerk meer hadden, hun geloof weer actief gingen belijden. Anderen bekeerden zich tot het katholicisme.
Wat we van dit alles ook mogen denken: een daad van God of een bijzonder geval van psychokinese, feit is dat de verschijnselen over die twee jaar door vele honderden mensen dagelijks werden waargenomen, van nabij, in de kerk en in hun eigen huis, en als er een dweil aan te pas moet komen kun je niet meer spreken van zinsbegoocheling.
Halverweg 1993 waren er parochianen die het 'zonnewonder' zagen, een verschijnsel dat meerdere Maria verschijningen, zoals in Fatima en Medjugorje, begeleidde.
Toen was het voorbij. Maar echt gewoon is het voor vader Bruse en de vele getuigen nooit meer geworden.
Waarschijnlijk kijken veel mensen toch nog af en toe naar hun Mariabeeld, of er toch niet een traan tevoorschijn komt.
Want dat er genoeg te huilen valt in deze wereld, dat is zeker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten