MACHU PICCHU - EEN ERVARING

Het onderstaande fragment komt uit 'The Ecstatic Journey' van Sophy Burnham, een boek dat ook in het Nederlands is vertaald (titel ben ik vergeten) en enorm de moeite waard is. Tijdens een reis naar Peru heeft Burnham een mystieke ervaring die totaal onverwacht komt en haar op een levensveranderend spoor zet. Het boek gaat over zulke ervaringen. Burnham schrijft:

Machu Picchu ligt op 3.000 m., en wat daar met me gebeurde had niets te maken met de hoogte.
"Ik moet even alleen zijn" , zei ik tegen onze gids. Die instrueerde me om over een uur terug te zijn bij de bus.
Direct begon ik te klimmen, en hoe meer ik me inspande hoe sterker de drang werd. Er was een zekerheid in me, een noodzaak, alsof een externe kracht me de richting wees.
Ik bereikte de plek waarvan ik instinctief 'wist' dat het de goede was, ging zitten, sloot m'n ogen om te mediteren, verwachtend dat me een soort vrede geschonken zou worden.
Wat er gebeurde was dat ik werd overweldigd door een gevoel alsof een donkere hand me naar beneden duwde, ontzagwekkend en majesteitelijk. Angstaanjagend ook.
"Je bent van mij" hoorde ik. Of liever: uit de uiterste diepten van de ervaring kwamen die woorden op me toe.
Een moment lang verzette ik me, doodsbang.
"Als U God bent" stamelde ik, "help me dan! Ik ben te klein, help me!'
Op dat moment werd ik omvat door wat woorden niet kunnen uitdrukken. Ik kon het zingen van de planeten horen, en licht kwam in golven over me heen. Tegelijkertijd wás ik het licht, zonder onderscheid tussen mijzelf en de rest van de wereld. Op het ene niveau hield ik op te bestaan en ging ik op in het licht. Op een ander niveau nam ik waar, zodat er ook sprake was van onderscheid tussen 'Ik' en 'ander' .
Sommige inzichten ben ik vergeten, maar ik weet dat ik de structuur van het universum gewaar werd, dat ik kende voorbij alle kennis, en dat me een glimp van het AL gegeven was. Niet te vertalen kennis, niet te verwoorden inzichten die me met vreugde vervulden.
Ik herinner me destructie van planeten in verre tijdperken, met razend vuur als van nucleaire rampen, woestijnen waar leven geweest was, tijd ..., millioenen jaren misschien die voorbijgingen, en méér leven dat eruit voortkwam. Ik zag de vervolmaking van alle dingen die er ooit waren geweest en er ooit zullen zijn. Ik ervoer dat destructie niet het einde is omdat energie niet verloren gaat maar zich omvormt, zodat zelfs vernietiging een uitdrukking is van het goddelijke, van liefde en creativiteit.
Ik zag dat alles volmaakt is, en dat alles door liefde bestaat. Ik zag dat er geen dood is.

Later namen we de trein van Machu Picchu terug naar Cuzco. Mijn gemoedstoestand was extatisch, in het overweldigende weten dat de schepping perfect is en door liefde instand wordt gehouden.
Wetend dat ik niets wist.
Wetend dat ik nooit meer dezelfde zou zijn.