VERDWIJNTRUC 1900

Sommige mensen verdwijnen.
Verdwijnen om ergens anders weer op te duiken.
Dat lijkt een grap, maar het is het niet.
Zeker niet als het je overkomt.

In Het Toekomstig Leven van 1905 staat het verhaal van twee Italiaanse jongetjes, Alfredo en Paolo Pansini, die sinds enkele jaren de ongelukkige gewoonte hadden in rook op te gaan. Niet letterlijk, maar bijna. Alsof iemand een verdwijntruc met hen uithaalde. Het ene moment waren ze thuis aan't spelen, het volgende 20km verderop.
Daar zijn getuigenverklaringen van. De jongens, 7 en 9 jaar oud, werden regelmatig naar huis gebracht door verontruste omwonenden...met paard en wagen. Soms ook waren ze geteleporteerd naar een boot op volle zee.
Het valt te begrijpen dat de pastoor die hen op school had niet gecharmeerd was van hun onvoorspelbare afwezigheden. Toen de moeder een ernstig onderhoud met de pastoor had om hem te bewegen de jongens op school te houden, verdwenen beiden als sneeuw voor de zon, daarmee hun moeders argumenten min of meer ontkrachtend. Ook nu weer werden ze vele kilometers verderop teruggevonden.
Een onrustig bestaan, voor alle betrokkenen.
Joseph Lapponi, een Italiaanse onderzoeker en tijdgenoot van de Pansini kinderen weet in zijn boek Hypnotism and Spiritism nog te vermelden dat, voor de verdwijnselen begonnen, de jongens aanwezig waren geweest bij een spiritistische séance.

Geen pedagogisch hoogstandje, lijkt me.
Alfredo begon daarna tijdens trance-periodes te spreken in Latijn en Grieks, talen waar de dreumes nog nooit van gehoord had. Ook werden er in zijn aanwezigheid etenswaren gematerialiseerd.
Het is jammer dat het allemaal te lang geleden is om de zaak met moderne middelen zoals GPS te onderzoeken, maar hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt - het verdwijnen en verschijnen van mensen en voorwerpen was destijds in het spiritisme wat je zou kunnen noemen 'doodnormaal' . Dat waren nog eens tijden...