BALLINSPITTLE

Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Die rare gebeurtenissen die speciaal Maria schijnen te treffen.
Wat haar eenvoudige joodse zelf daarover te zeggen heeft blijft open voor speculatie, maar haar door de katholieke kerk geannexeerde beeld laat regelmatig van zich horen.
Zoals ook te Ballinspittle, County Cork in Ierland.
Maria, haar beeld in dit geval in een nis op ruim 6 meter hoogte, begon in de 80er jaren te bewegen.
Men stroomde toe. Men staarde. Men bad. En men zag.

Sceptici wijtten het aan een trick van het licht, en dat is niet zo gek, want na-beelden en staar-beelden kunnen ons de illusie geven dat iets wat staat als een huis aan het zwaaien gaat. Wie met het blote oog naar een vaste ster kijkt, zal de impressie krijgen dat die ster beweegt. Dat is normaal, en heeft met het functioneren van ons oog te maken. En hoe slechter het licht, hoe echter de illusie.
Maar hoe nu met Ballinspittle.

Het begon allemaal met de 17 jaar oude Clare O'Mahoney die op 22 juli 1985 op weg naar huis het beeld van Maria gevaarlijk zag schommelen. Denkend dat iemand van achter het beeld onheilige plannen had, riep ze haar moeder, die hetzelfde gewaar werd. Moeder en dochter klommen omhoog om te zien wat er aan de hand was, maar Maria scheen op eigen kracht te hebben gezwaaid.
De mare ging rond.
Duizenden kwamen.
Om 3.30 in de ochtend opende Maria haar handen en leek de menigte te zegenen. Spreken deed ze gelukkig niet.

Het hek was van de dam.
Enkele maanden lang werden de bewegingen waargenomen. Niet iedereen zag hetzelfde. Men zag haar hoofd veranderen in dat van Jezus, Padre Pio, en andere heilige figuren. Maria kreeg een baard, zijlokken, ze bewoog handen en hoofd en keek naar verschillende kanten. Leek het.
Genoeg om de menigte in de ban te houden.
Bioloog en auteur Lyall Watson, persoonlijk aanwezig bij het gebeuren, schrijft er in 'The Nature of Things' het volgende over:

"Rond middernacht werd het iets minder druk, maar er waren nog altijd duizenden mensen. De lucht was geladen met interesse en emotie, maar we waren wat meer ontspannen dan enkele uren eerder. Althans...tot er een collectieve zucht door de menigte ging, ingehouden adem.....
en dan de wonderlijke opwinding terwijl iedereen z'n ervaring aan de anderen vertelde.
We hadden allemaal hetzelfde gezien.
Het beeld had kalm naar beneden gekeken en naar links, terwijl het de handen spreidde in een gebaar van erkenning, waardoor de houten rozenkrans aan haar polsen nog naslingerde.
Ja, ik weet dat gips en beton niet kunnen bewegen. Ik ben me volledig bewust van het feit dat het beeld in een werkplaats is gemaakt door beton over een ijzeren frame te gieten, en dat er nog -tig andere van deze beelden bestaan. Maar ik weet ook dat er geen simpel fysiologisch mechanisme is dat verantwoordelijk kan zijn voor het feit dat wij allemaal, duizenden mensen, op die septembernacht precies dezelfde ervaring hadden, op hetzelfde moment.
En zo bleef ik, zoals altijd bij dergelijke ervaringen, zonder gemakkelijk antwoord."

Tot zover Lyall Watson.
Hij zegt ook nog: "Ik zal nooit de collectieve kracht van menigten onderschatten, en hoe hun verwachtingen de neiging hebben werkelijkheid te worden."

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar zo'n gebeurtenis gaat wat mij betreft veel verder dan een beeld, en verder dan een 'wonder'.
Er is een boekje over Ballinspittle uit 1985 waarin verschillende getuigen en wetenschappers hun verhaal doen: Seeing is Believing - Moving Statues of Ireland, red. Colm Toibin.