BESCHERMD

Wie katholiek is opgevoed heeft het begrip 'beschermengel' met de paplepel ingegegoten gekregen. Wie niet kantholiek is, zoals ik, moet even wennen aan het idee, maar er zijn mensen die mij steeds weer vertellen dat er engelen en geleidegeesten bestaan, en ik wil ze graag geloven. Wie niet.
De wereld wordt er niet direct veiliger, maar wel mooier van.

Onlangs zag ik een film over wonderbaarlijke reddingen.
Eén geval is me sterk bijgebleven.
Het speelde in de 80er jaren, ergens in Amerika, in een kleine landelijke gemeente waar mensen betrokken waren bij het sociale en kerkelijke leven. De kerkgemeenschap van het plaatsje had een klein jongerenkoor van zo'n 15 tieners.
Iedere woensdagavond kwamen ze in de kerk bij elkaar om te repeteren. Die repetities begonnen altijd stipt om 8 uur, en men was in die dagen nog op tijd. De meeste koorleden woonden in de buurt van de kerk, dus reizen was niet nodig.

Op die bewuste woensdag kwam de koster, zoals altijd in de winter, om kwart voor acht de verwarming aanzetten, en ging daarna weer weg.
De 15 koorleden, die normaal altijd om even voor achten binnen druppelden, hadden die avond allemaal vertraging. De een was toevallig in slaap gevallen, de ander wilde nog even een huiswerkopdracht afmaken, een derde wilde het laatste stuk van een televisie programma niet missen. Een vierde zat te wachten tot haar vriendin haar kwam halen, maar die was opgehouden door een telefoongesprek. Zo had iedereen die avond iets waardoor hij een paar minuten verlaat was. Geen van allen was op tijd.
Om 8 uur precies ontplofte het houten kerkje door een gaslek.
Niemand zou het overleefd hebben, als ze die keer niet allemaal 'toevallig' waren opgehouden.

In zijn boekje 'Universele Energie' beschrijft de Nederlander George Ubben een geval uit zijn jeugd: op de snelweg met zijn nieuwe motor in een gloednieuw leren pak, kon hij nog net een frontale botsing met een vrachtwagen vermijden. Hij ging onderuit, z'n motor was ernstig in de prak, maar hij lag totaal ongeschonden in de berm van de weg.
Z'n motorpak was smetteloos en onbeschadigd. Bovendien had hij gehoord hoe twee..., ja wat? overlegden waar ze hem zouden neerleggen, maar hij had niemand gezien. Wel had hij gevoeld dat hij werd opgepakt en van de plaats des onheils verwijderd.
Het voorval heeft de richting van zijn leven bepaald.
Als zoiets je overkomt dan moet je haast wel het gevoel krijgen dat het je tijd nog niet was, en dat je als de bliksem moet zorgen dat je de rest van je leven nuttig besteedt, want 'iemand' houdt je blijkbaar nauwlettend in de gaten.

Er zijn mensen die uit eigen ervaring kunnen spreken, omdat ze engelen zien.
Kinderen ook, en die verzinnen zoiets niet.
Nog zo'n wonder:

Op 16 mei 1986 drongen David Young en zijn vrouw een lagere school binnen in Cokeville, Wyoming, en gijzelden 150 kinderen en hun onderwijzers. David Young, een gestoorde plaatsgenoot, had een bom, en eiste $300 miljoen losgeld. Later bleek dat het losgeld niet van belang was; hij kwam om te doden. Dat wisten de kinderen niet, maar de engelen wel.
Uit interviews na het incident met ieder kind afzonderlijk, bleek dat enkele kinderen lichtende figuren hadden zien neerdalen. "Iedereen had een engel achter zich" , vertelde een zesjarig jongetje.
Iedereen, behalve het tweetal met de bom.
De engelen voorkwamen paniek, en instrueerden de kinderen om bij de open ramen te gaan staan, waar ze het veiligst waren. Toen ontplofte de bom. Young en z'n vrouw waren dood, maar geen van de kinderen was serieus gewond.

Engelen laten zich meestal niet zien. Maar engelen fluisteren. Misschien is veel van wat wij aanzien voor intuitie, of voor 'dat ging maar net goed', het werk van onze fluisterengel.