EEN GEWAARSCHUWD MENS

Twee wonderlijke verhalen zitten al jaren in m'n hoofd, al weet ik helaas niet meer waar ik ze heb gelezen.
Het eerste gaat over een Amerikaan die van A naar B moet in de Andes, waar hij een of ander onderzoek doet. Openbaar vervoer rijdt daar niet af en aan, dus als je na uren vergeefs wachten eindelijk die bus ziet aankomen, dan wil je mee, hoe dan ook.
Zo ook deze man. Maar als hij zich in de verroeste overvolle bus wil wringen springt er iemand op z'n rug; een oude tandeloze man die hem met woord en lichaamstaal onverwacht krachtig belet om in te stappen.
Na enkele minuten vergeefs worstelen vertrekt de bus, zonder de Amerikaan.
Die gaat terug naar waar hij vandaan kwam, en regelt privévervoer.
Ergens op de weg naar B ligt de bus, op z'n kant, met doden en gewonden verspreid op de weg.

Het tweede verhaal betreft een jonge vrouw die met een vriendin backpackend door Nepal trekt, in de hoop wijsheid en richting te vinden voor de rest van haar leven.
Onderweg hoort ze over een 'lachende monnik' in een zeker klooster, die verlichte adviezen geeft. Maar, waarschuwt men, die monnik krijgt zoveel bezoek dat het niet meevalt hem te spreken te krijgen. De vrouw is vastbesloten. Als het anderen lukt, moet het haar ook lukken.
Dus vangt ze de lange en zware tocht aan, en komt na dagen voor de poort van het klooster. Geduldig wacht ze vele uren op haar beurt. Eindelijk staat ze voor de 'lachende monnik', en eerbiedig vraagt ze: " Wat moet ik doen om mijn levensbestemming te vinden?" De monnik blijft lachen.
" Ga met de bus van zondag", zegt hij.
De vrouw is verbijsterd. Hij begrijpt me verkeerd, denkt ze, en ze stelt haar vraag nog een keer. Maar de monnik herhaalt dat ene zinnetje: "ga met de bus van zondag."
Meer niet. Die is aan het dementeren, denkt de vrouw, of hij is een grote grappenmaker.
En ze denkt aan de moeizame weg naar het klooster, en de net zo moeilijke weg terug. Het is vrijdagavond. Liefst zou ze het busje nemen dat zaterdag vertrekt, maar ze besluit toch pas zondag te gaan.
Zondag hoort ze dat de bus van zaterdag in een ravijn is gestort. Geen overlevenden. "Ga met de bus van zondag" was de grootste wijsheid die er op dat moment voor haar klaar lag. Met de bus van zaterdag was haar levensbestemming, voor dit leven, hoe dan ook aan z'n eind gekomen.