Dit verhaal vond ik op internet en ik vertaalde het. Het is zo'n verhaal dat in meerdere culturen de ronde doet. Het gegeven blijft hetzelfde, alleen de spelers worden aangepast. Hoe dan ook, een schitterend verhaal, vind ik.De Arabieren hebben een verhaal over een leraar die behoorde tot een strenge en vrome school van Derwishen. Op een dag was die leraar aan't wandelen langs de oever van de rivier, diep in een geleerde theologische beschouwing verzonken.
Zijn meditatie werd verstoord door een luide stem, vanaf een klein eiland in het midden van de stroom. De leraar stond stil, en luisterde. Weer klonk de stem over het water. Iemand was bezig een bepaald Derwish-gebed te zeggen, maar hij deed dat niet zoals het hoorde. De leraar fronsde verstoord.
'Wat die man doet heeft geen enkele zin' zei hij tegen zichzelf ; 'hij spreekt de woorden verkeerd uit. Inplaats van A HU te zeggen, zegt de man YA HU'.
De leraar realiseerde zich dat het zijn plicht was de ongelukkige onwetende te corrigeren, want misschien had die wel niet zo'n goeie leraar gehad als hij zelf was. Nu was hij blijkbaar bezig te goeder trouw z'n best te doen het gebed zo juist mogelijk uit te spreken, en greep te krijgen op de goddelijke betekenis. Maar zonder de precieze instructie kon hij dat net zo goed laten. Dus huurde de leraar een boot, en roeide naar het eiland, waar hij de hut van de man vond die uit volle borst bezig was het gebed te intoneren.
'Mijn vriend', zei de leraar, ' je bent echt bezig dit gebed helemaal verkeerd uit te spreken. Het is mijn plicht je daarop te wijzen; want hij die geeft is verdienstelijk bezig, net als hij die goed advies opvolgt..' En hij gaf instructies omtrent de juiste uitspraak van de woorden.
De man dankte hem nederig, en de leraar ging terug naar z'n boot, innig tevreden over zichzelf en z'n goeie daad. Hij roeide naar de wal, in de overtuiging dat zijn les effect had gehad.
Enkele minuten verstreken zonder dat er iets vanaf het eiland werd vernomen. Toen hoorde de leraar een aarzelend YA... HU. Ya--HU. De oude fout weer. De leraar stopte geirriteerd de boot, en reflecteerde, leunend op z'n roeispaan, over de menselijke domheid en de volharding in het kwaad.
Maar terwijl hij daar zo peinzend dobberde zag hij iets wonderlijks. De man kwam vanaf het eiland op hem toegesneld over het oppervlak van het water! Bij de boot stond hij stil, boog, en zei nederig: 'mijn broeder, vergeef me, maar vertel me alsjeblieft nog een keer de goede manier om de heilige woorden uit te spreken. Ik vind het zó moeilijk om te onthouden wat je me geleerd hebt....'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten