Wat is dat toch met ons. Waarom is de een zonder een spoor van tegenstand te overtuigen van iets ongelofelijks, terwijl de ander niet oppikt wat hem in de neus kriebelt?
Waarom heeft de een geen bewijs nodig omdat zijn geest als een spons alles opzuigt, alsof de rek uit het elastiek van zijn 'boggle boundary' is? Terwijl de ander een strakke ijzeren band heeft bevestigd om zijn geloof en overtuiging, die men met een betonijzertang nog niet door kan krijgen?
Ik weet het niet.
Met intelligentie heeft het weinig te maken. Met genetische componenten, misschien?
Gelukkig zitten de meeste mensen daar ergens tussenin, afhankelijk van het onderwerp. Want een bepaald fenomeen accepteren is geen garantie voor een open mind in andere zaken.
"We zijn allemaal anders", schallen we dan door de open deur.
In mijn eigen carrière in para - fenomenen ben ik alle variaties tegengekomen, in anderen en in mezelf.
Zo had ik een bekende in Amerika die veel fantaseerde over UFOs, en als kunstenaar niet van de benauwdste was. Ze maakte klei modellen van UFOs en van planeetjes.
Maar toen we daarover aan de praat kwamen bleek ze het werkelijke bestaan van UFOs radicaal af te wijzen -ondanks alle sites, informatie en wat ik maar kon vinden om haar het licht te doen zien - gewapend met het onsterfelijke argument: "als ze er echt waren dan had ik het geweten."
Dat is zoiets als: "Als God de aarde niet in 6 dagen had geschapen, dan had dat niet in de Bijbel gestaan."
De discussie was dus nog niet gesloten.
Intelligente mensen moeten ook intelligent kunnen redeneren, vind ik.
En anders moeten ze daar maar moeite voor doen.
O zo.
Dus stuurde ik haar de twee uur durende YouTube documentaire op van het 'Disclosure Project' van Steven Greer, waarin tientallen bobo's uit ruimtevaart, luchtvaart, CIA, aircontrol, astronomie en nog zo wat, bewogen getuigenis afleggen van hun persoonlijke waarnemingen van, of (bijna) aanvaring met UFO's, voor de verzamelde pers.
Een indrukwekkend en ijzingwekkend document.
Niet bepaald een stel kroeglopers die een sterk verhaal vertellen. Geloofwaardig, denk ik dan.
Maar nee. Mijn kennis vroeg zich af waarom er geen foto's in de documentaire zaten.
Ze geloofde er niets van. Eerst zien en dan geloven.
Toen gaf ik het op. Niet omdat het mij zoveel kan schelen of iemand iets wel of niet wil weten, maar omdat ik niet opgewassen ben tegen zoveel hardnekkige domheid in een intelligent mens.
Daar moest ik weer aan denken toen ik vanmiddag de Amerikaanse film 'Fastwalkers' http://www.fastwalkers.com/home.htm zat te bekijken, een uitstekende film over UFOs en alles wat daarmee te maken heeft. Goeie interviews, belangrijke documentatie en scherpe foto's.
Voor mijzelf is het natuurlijk al vele jaren geen 'geloof' meer. Met geloof heeft het niets te maken. Fenomenen waar een overmacht aan bewijs voor is vallen niet meer binnen de parameters van 'geloof' .
De hardnekkige vraag "geloof jij in UFO's?" is dan ook een tamelijk idiote. Ik en miljoenen andere mensen weten uit duizenden betrouwbare bronnen en uit eigen waarneming dat ze bestaan.
Het is te hopen dat we binnenkort allemaal ons (on) geloof blootstellen aan onze realiteitszin, en geloof bewaren voor dingen die we niet zeker weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten