TOEVALLIG BIJNA DOOD

Het universele verschijnsel van de Bijna Dood Ervaring (BDE) staat volop in de belangstelling.
Men kan daarover niet beter geïnformeerd worden dan door de boeken van Raymond Moody en het recente boek van cardioloog Pim van Lommel: Eindeloos bewustzijn.
Onlangs waren we bij een lezing van van Lommel voor een paar honderd medische en psychologiestudenten. Een hoopvol gebeuren, want juist die mensen krijgen in de toekomst bij hun patienten en cliënten misschien te maken met zulke ingrijpende ervaringen, die mensen zo totaal kunnen herprogrammeren.

In de lezing en ook in zijn boek, haalde van Lommel de Amerikaan George Ritchie aan, een van de mensen wiens BDE in 1943 een kettingreactie veroorzaakte die alle mensen die geloven dat 'toeval niet bestaat' in het gelijk stelt.
Want toen enkele jaren later Ritchie zijn ongelofelijke ervaring in het openbaar vertelde, zat daar de jonge student Moody in de zaal. Moody was zo getroffen door wat hij hoorde dat hij systematisch onderzoek begon te doen, resulterend in zijn beroemde boek Life After Life , over wat hij de 'Near Death Experience' (NDE) noemde, een term die is gebleven.
Na de lezing van van Lommel haalde ik het boekje van Ritchie, 'Return from Tomorrow' uit de kast om het nogmaals te lezen.
Ritchie's BDE is een van de rijkst gedetailleerde uit de literatuur. Hij maakte een mythische reis door hemel en hel, in de traditie van Dante en Swedenborg, en zag waar profeten, zieners en heiligen over vertellen maar wat voor aardse ogen verborgen blijft.

In het kort zijn verhaal: In 1943 onderging George Ritchie militaire training in een kamp in Texas, om te eindigen bij de invasie in Normandië. Maar zover kwam het niet. Hij kreeg griep en vervolgens longontsteking, een gevaarlijke ziekte, want penicilline was nog niet in gebruik. Na een totale ineenstorting werd hij dood verklaard en klaargemaakt voor het mortuarium.
Nadat hij zijn lichaam had verlaten en ook het ziekenhuis, zwierf hij astraal en ontredderd door een vreemd land en een vreemde stad, die hij veel later, als mens van vlees en bloed, weer zou herkennen.
Na die beangstigende ervaring en een zoektocht naar zijn lichaam was er ineens die lichtende gestalte, die Ritchie, Christelijk opgevoed als hij was, onmiddellijk als 'Jezus' identificeerde.
Vanaf dat moment reisde hij langs donkere en lichtende sferen, waarbij de telepatische uitleg van 'Jezus' hem een verhelderend inzicht verschafte in zichzelf en het leven dat hij tot nu toe had geleid.
9 minuten was Ritchie dood. Dat is lang, te lang voor hersens om zonder zuurstof te zitten.

Maar dan dat toeval weer.
Een jonge rekruut die hem naar het mortuarium moest brengen, stelde een meerdere voor Ritchie een adrenaline- injectie direct in het hart te geven. Dat was heel ongebruikelijk, en werd nooit gedaan bij iemand die al enige tijd zwaar ziek was geweest. De overste ging erop in. Dat was niet minder dan een wonder: oversten deden niet wat rekruten voorstelden. Zo zat de legerwereld niet in elkaar. Maar in dit geval...
Ritchie kreeg de injectie, en mirakel op mirakel: zijn hart kwam weer op gang. Sterker nog: zijn hersens bleken onbeschadigd. Na enkele weken was hij fit genoeg om zijn leven weer op te pakken.
Jezus week, maar hij werd niet vergeten.
Ritchie's verhaal maakte het mogelijk dat in de halve eeuw na zijn astrale avontuur duizenden hun Bijna Dood Ervaringen konden vertellen. Daardoor kon ons begrip en kennis van buitengewone menselijke ervaringen en van leven na dit leven toenemen en kregen tallozen het begrip en de erkenning die ze toekwam.
Toeval?