Onlangs zag ik een film over een jonge Japanner die z'n zinnen had gezet op een Zen training in een streng en uiterst gedisciplineerd klooster. Doel: Satori, de Japanse versie van Verlichting.
Om toegelaten te worden ligt de jongen twee dagen op de stoep, in de kou, in een ongemakkelijke houding.
Zo schrijft de traditie dat voor.
Wie niet werkelijk gemotiveerd is valt vanzelf af, daar hoeft niemand aan te twijfelen.
De training is hard en vooral koud, want in weer en wind moeten bedelen of rennend mediteren op blote voeten in touwsandalen in het barre klimaat, dat moet een beproeving zijn. Om van zittend slapen in de vrieskou maar te zwijgen.
Drie maal per dag bespreken de aankomende monniken een Koan, een bizar raadsel, met een Zenmeester. Wie 'onvoldoende' heeft, druipt gebroken af. Volgende keer beter, misschien.
Leidt dat alles tot verlichting? Wie weet.
Oosterse gezichten laten niet veel los, maar gemeten aan de inspanning, en het gebrek aan slaap vul ik in: afgetobt. De jongens missen allemaal de subtiele glimlach die Buddha kenmerkt.
Misschien moet dat nog komen.
Dan die DVD over meditatie en quantum physics die pas in mijn bezit kwam, met mooie beelden en interessante gesprekken.
Aan het woord was David Sereda, een man die jaren van zijn leven, zeven om precies te zijn, vele uren per dag had gemediteerd.
Toen overkwam hem de Verlichting. Onverwacht. Een donderslag bij heldere hemel is er niks bij.
Wat er gebeurde was dat hij uit z'n lichaam vloog, de ruimte in. Niets bleef voor hem verborgen. Hij werd één met de Schepping, met planeten en sterrenstelsels en hij onderging de 'Muziek der Sferen' . Hij doorzag alles en begreep alles. Zes maal passeerde hij een grens, zes hemelen werden voor hem geopend. Toen kwam hij aan de zevende, en hij wist: tot hier en niet verder. De boodschap moet verteld worden.
Daarop keerde hij terug in zijn lichaam.
Wow.
Nu weten we waar de uitdrukking 'Zevende Hemel' vandaan komt.
Was dat wat Boeddha meemaakte?
Is dat onze uiteindelijke bestemming?
Wat me bijzonder trof in zijn verhaal was dat die ongekend overweldigende ervaring hem het inzicht gaf dat de Schepping door geluid in stand wordt gehouden. In zijn visioen het gezang van Engelen. In dat gezang de stem van God. Een explosie van extase. Het zingen van de engelen veroorzaakte vortexen waaruit sterrenstelsels gevormd werden. In feite zag David de Schepping in actie.
Angst was er ook. Het gezang, en ook de overweldigende Liefde, was bovenmenselijk en ondragelijk.
Die angst kennen we ook uit bijbelverhalen. De confrontatie met het Goddelijke is verschrikkelijk.
We kunnen God niet in het aangezicht zien.
Dat betekent onze dood, of onze transformatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten