BLOEMEN

Bloemen houden van mensen, zegt de reclame.
Maar wat nou als iemand niet van bloemen houdt? Ze liever in het wild ziet dan opgeprikt in een vaasje?
Met een ingeboren wantrouwen tegen reclame ga ik hun stelling hier te lijf.
Ik geloof er namelijk niks van dat bloemen van mensen houden.
Laat de bloemen/planten/struiken/bomen maar schuiven; als wij zijn uitgestorven gaan zij lustig door met groeien, en geen enkele bloem die ooit tegen een andere bloem zal klagen over onze afwezigheid.

Wat trekt ons zo aan in bloemen? Een makkelijke vraag: kleur en geur, en het is zo'n hapklare brok om te geven als er iemand jarig is.
Maar mij herinneren ze eerder aan dood dan aan leven.
Bloemen zijn in feite al dood als ze in de winkel terechtkomen.
Ik wed dat ze niet van een trendy vaas hebben gedroomd toen ze nog in de kas stonden.
Nee, toen droomden ze van zon en wind en bijen, die door ons toedoen ook al zowat uitgestorven zijn.
Maar omdat bloemen van mensen houden zijn er mensen die hun brood aan dode bloemen verdienen.
Aan de bloemen wordt niets gevraagd voor ze worden afgesneden.

Vroeger kon je bloemen per soort uitzoeken. Mijn moeder hield van anemonen, m'n grootmoeder van duizendschoon. M'n tante hield van rozen, en ik hield (en hou) alleen van wilde bloemen, hoe kleiner hoe liever, maar dan wel met hun voetjes in de aarde.
Tegenwoordig valt het niet mee om aan je lievelingsbloemen te komen, want alles moet opgeleukt in forse bossen die al zijn gemengd en voorgevormd door de leverancier, die weet waar mensen van houden.
Een simpel bosje van het een of ander is bij een beetje bloemenwinkel haast niet meer te krijgen.
We betalen handenvol geld voor andermans smaak.
Hier, zeggen we dan tegen de ontvanger, en we splitsen hem een struik voorgekookt in de maag.
Oh...mooie bloemen....dank je wel....