DE REUZEN VAN MULDASHEV

Hoewel we niet in staat zijn de aarde werkelijk heel diep binnen te gaan en we ons tot de korst moeten beperken, heeft dat feit de speculaties over een wereld binnenin de aardbol nooit in de weg gezeten.
Integendeel.
Wat je niet weet is open voor de fantasie. En dat heeft interessante theorieën opgeleverd.
Zoals die van de Russische medicus Ernst Muldashev, die overtuigd is van het bestaan van Shambalah, ergens in de diepte, waar de vroegere Atlantiërs hun heil gezocht hebben. Misschien.
Volgens deze idealist kan dat mythische land bereikt worden via grotten die (natuurlijk) in Tibet liggen.
Shambalah is ontworpen voor de Verlichten, wie dat dan ook mogen zijn, maar Muldashev heeft daar wel ideeën over. Hij weet ook dat we ons in een bepaalde staat van bewustzijn moeten bevinden, willen we die grotten überhaupt vinden. Misschien bedoelt hij dat ze alleen astraal te begaan zijn, dat is niet zo duidelijk. Wel dat lang niet iedereen wordt toegelaten. En dat is dan weer wijs, lijkt me.

Ik ben dol op wetenschappers. Vooral als ze de geijkte paden laten voor wat ze zijn en de hele bliksemse boel eens lekker controversieel te lijf gaan.
In een artikeltje in PRAVDA lees ik meer over deze oogarts.
Onlangs is hij er met een groep Russische wetenschappers op uitgetogen naar het Midden Oosten.
In Syrië vond men een reuzenvoetstap en graven van reusachtige mensen.
Nee, niet de reuzen zelf, maar wel waar ze gelegen hebben.
In een interview legt Muldashev uit dat de lichamen waarschijnlijk gedematerialiseerd zijn en de energie door de levenden is gebruikt.
Um.
Juist ja. Dáárom vinden we dus zo weinig reuzen.

Muldashev en zijn team bezochten het reusachtige graf van Abel, in de buurt van Damascus, dat door Moslims vereerd wordt.
Zes meter lang, dat graf. Van opgraven kan geen sprake zijn, daar is het te heilig voor.
Jammer jammer.
Bij Aleppo in Syrië werden andere graven gevonden, ook al behoorlijk reusachtig. Hoewel ze enige jaren geleden door radicalen werden gebuldozerd zijn ze verder niet onderzocht. Muldashev vreesde de toorn van de inwonenden. Tja, zo kom je natuurlijk nooit aan bewijzen.
Op de top van een heuvel bevond zich nog een graf, van 'Mohammed de Lange' .
Daar waren souvenirjagers bezig geweest. Toch een reus?
Het blijft noodgedwongen bij vermoedens, want bewijzen moet je opgraven en dat mag niet.

En dan komt Muldashev aan met Boeddha, die in een bepaald document beschreven wordt als 'heel lang, met vliezen tussen zijn tenen en vingers, en 40 tanden'. Toe maar. Zo heb ik me eerlijk gezegd Boeddha nooit voorgesteld, en ik wed de lezer ook niet.
Die vliezen wist de overlevering goed te verbergen en gelukkig zien we achter die mysterieuze glimlach niet dat monstrueuze gebit.
Maar Muldashev zou niet weten waarom je dat niet zou geloven.
In Atlantis, weet hij, hadden ze ook zo'n uiterlijk. En wat dat dan weer met Boeddha te maken heeft...
Muldashev schreef verschillende boeken. Ik denk niet dat ik ze ga lezen.