uit FATE magazine - My True Mystic Experiences 1982"Hemel! Kijk eens wat een mieren op de vloer!" riep ik tegen m'n vrouw. "Het lijkt wel een mierentapijt!"
Waarom weet ik niet, maar in 1966 besloot een leger zwarte mieren bezit te nemen van onze keukenvloer. Duizenden.
DDT als insecticide was toen nog legaal, dus ik vulde een jerrycan met een verdunde oplossing en spoot het over de vloer en de mieren. Ook kroop ik onder het huis om de waterleidingbuis te besproeien. De mieren kwamen blijkbaar door de openingen waar buizen liepen binnen. Overal waar ik vermoedde dat ze het huis in kwamen spoot ik DDT.
Het middel heeft een sterke geur en we konden niet thuis blijven. Pas die avond keerden we terug, in de veronderstelling dat de vloeren vol dode mieren zouden liggen.
Maar dat was niet het geval. De spray had blijkbaar geen effect gehad.
"Wat doen we nu?" vroeg mijn vrouw. "Morgen maar de gemeente bellen? Die hebben vast sterkere middelen".
Terwijl mijn vrouw de kindern naar bed bracht keek ik nog eens naar de mieren die nog volop over de keukenvloer liepen. Nu pas viel het me op dat er geen enkele mier omhooggeklommen was. De tafel, het aanrecht, de koelkast - nergens een mier te bekennen.
Toen kreeg ik plotseling een ongewone ingeving. Waarom zou ik ze niet vragen om weg te gaan?
Het leek een belachelijk idee, maar ik overtuigde mezelf dat we niets te verliezen hadden. Ik hurkte in het midden van de vloer - misschien om zeker te zijn dat de mieren me zouden horen. Fluisterend - ik wilde niet dat m'n vrouw het zou merken - sprak ik ze toe: "Nou luister goed, mieren. God heeft jullie gemaakt net zoals hij mij gemaakt heeft. God's geest huist ook in jullie, anders zouden jullie niet leven. Jullie zouden moeten weten dat dit huis van mijn familie is. Mieren hebben hun eigen plek en hun eigen levenswijze. Wij komen ook niet jullie huis binnen.
Dus alsjeblieft, ga terug naar jullie mierenhoop of waar je vandaan komt. Mijn familie en ik zullen het enorm op prijs stellen als jullie zo snel mogelijk vertrekken. NU, eigenlijk. Bedankt voor jullie aandacht."
Ik ging slapen met het idee dat dit toch wel zwaar belachelijk was.
De volgende dag was het een prachtige lente zondag. Ik kwam op m'n gemak uit bed, en ik stond niet te trappelen om het probleem beneden weer te lijf te gaan.
Maar toen ik beneden kwam bleek er geen enkele mier in de keuken te zijn. Ik checkte iedere hoek, buiten en binnen. Nergens ook maar één mier te bekennen.Ongelofelijk! De mieren waren weg!
Ik rende naar boven, trok m'n vrouw uit bed, en nam haar mee naar beneden. "Kijk! Kijk goed! Geen enkele mier meer, allemaal verdwenen....!"
Onze opwinding wekte de kinderen die beneden kwamen om zich met ons te verheugen.
De dagen daarna hielden we de vloer goed in de gaten, maar de mieren zijn nooit teruggekomen, niet één keer in de 13 jaar dat we in dat huis woonden.
Hebben die mieren inderdaad gehoord en begrepen wat ik ze vertelde?
Zo lijkt het. Anders heb ik er geen verklaring voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten