PHOTOGRAPHIEËN VAN HET OOG

Wie wel eens naar CSI detectives kijkt, zal weten dat de technieken om boeven te vangen er op de televisie behoorlijk geavanceerd uitzien. Aan de hand van het kleinste spoor kan de identiteit worden vastgesteld.
Da's mooi.
Ik kijk er graag naar, waar of niet waar.
Zo nu en dan wordt gebruik gemaakt van weerspiegeling. Men heeft de dader zelf niet in beeld, maar wel zijn reflectie, in een raam, een spiegelende cameralens of zelfs in het oog van het slachtoffer.
Met computerprogramma's kan zo'n vervormd beeld dan veranderen in een duidelijk portret, en hup ...weer een moord opgelost.

Wetenschap staat voor niets, nu niet maar ook meer dan honderd jaar geleden niet.
Want in het spiritistische tijdschrift 'Op de Grenzen van Twee Werelden' van spiritiste Elise van Calcar (1822-1904), vond ik een stuk uit 1888.
Het gaat over 'den heer Tissington, een degelijk werker en eerlijk vorscher'.
Tissington, werkzaam bij een fotografisch laboratorium, liet zich inspireren door een ontdekking die 'al vele jaren eerder' was gedaan, en waarbij een moordenaar in den kraag werd gegrepen omdat 'zijn beeld zo duidelijk op het oogvlies van den verslagene was afgebeeld, dat men den zomerjas en den opgeheven stok van den dader duidelijk kon herkennen.
Desondanks werd deze waarneming, die tot de arrestatie van den moordenaar had geleid, met heftigheid bestreden.'

Tissington had het geluk bij een opgraving in de buurt van Melbourne op een 'versteend' hoofd 'van een inboorling' te stuiten.
Geologen waren het erover eens dat gezien de diepte en de locatie dit hoofd zeker 5000 jaar oud moest zijn.
Tissington nam het hoofd mee naar huis en ging experimenteren, met de vinding van jaren daarvoor in gedachten.
Hij onderwierp een helft van het hoofd aan een behandeling met diverse chemicalieën, waardoor het halve hoofd weer soepel werd.
Vervolgens nam hij het oog eruit, reinigde het zorgvuldig met verschillende oplossingen zodat het weer ging glanzen.
Toen nam Tissington een serie foto's van het oog.

Op het netvlies herkende hij de scène die de dode man het laatst gezien moest hebben voor hij stierf. 'De photographie vertoonde het tooneel van een veldslag en op den voorgrond was een man van een wild voorkomen, reusachtig groot; men zag de uitdrukking van woede op zijn gelaat; hij hief een zwaard op om een gevaarlijken slag te geven, vermoedelijk op de polsen van den inboorling.
Op den achtergrond waren een aantal strijders van het type der Maories in gevecht met de inboorlingen.'
Na het verwijderen van een flinterdun vliesje van het netvlies trad een ander tafereel tevoorschijn. En zo kon het oog als het ware afgepeld worden en steeds ontstond er een nieuwe scène die bewaard was gebleven op het 5000 jaar oude oog.
Een ware bron van informatie voor historici!

Maar daar bleef het niet bij, zegt van Calcar enthousiast, want 'de photograaf had nog wonderbaarder waarneming gedaan. Hij had namelijk het trommelvlies van denzelfden kop gephotographeerd en vond daarop een menigte vormen en klankfiguren, niet ongelijk aan Chinese lettertekens.
Wij riepen een Chinees en vroegen hem of hij die figuren kon lezen.
Hij zeide dat die figuren in oude Chinese boeken voorkwam. Enkelen kon hij lezen en die zouden beteekenen: sterf, verrader.'
'De tijd zal ons moeten leeren', eindigt van Calcar, 'wat wij van dit bericht te maken hebben, dat zooveel wonderen bevat en op een wijd nog onbetreden verschiet heenwijst.'

We zullen Elise moeten teleurstellen: 120 jaar later is meneer Tissington vergeten.

Rijst nu de vraag natuurlijk wat meneer Tissington heeft gezien. Want dat hij iets gezien heeft is duidelijk.
Maar astronoom Parcival Lowell (1855 - 1960) zag ook duidelijk kanalen op Mars, terwijl die kanalen er helemaal niet waren.
Dat iemand iets ziet is dus niet altijd een bewijs dat er ook werkelijk iets te zien is.
En mocht meneer Tissington echt iets op het spoor geweest zijn, dan valt het te betreuren dat zijn onderzoek voor altijd in het stof der archieven is verdwenen.