Mensen zijn rare dieren.Er is een hoop waar we niet tegen kunnen, en intussen doen we er zo veel mogelijk aan om er niet meer tegen te kunnen.
Zo schijnen er jaarlijks in het Heilige Land duizenden toeristen tegen de vlakte te gaan bij het aanschouwen van heilige plaatsen. Waarom weet ik ook niet, maar het zal wel met ontroering te maken hebben.
De EHBO in Israel en elders is volledig voorbereid op bosjes omvallende pelgrims. Die worden zo snel mogelijk afgevoerd en na behandeling weer op hun benen gezet.
Maar soms is er meer aan de hand. In 1969 probeerde een bevangen Australische toerist de Al- Aqsa moskee in de fik te steken. Dat is andere koek.
Heuse psychoses, die soms al aanvangen nog voor de bezoeker Jeruzalem heeft bereikt, kunnen leiden tot onverantwoord gedrag. Mensen met een speciale opdracht en stemmen in hun hoofd die hen op het verkeerde spoor zetten geven overlast op zulke toch al verhitte plaatsen.
Al die ellende luistert naar de naam: Jeruzalem syndroom
Maar nu lees ik dat ook Florence een stad is waar men onwel wordt. Niet van heiligheid, de hitte of de vermoeienissen van het urenlang in de rij staan, maar van schoonheidsbevangenis.
Is onze wereld intussen zo lelijk geworden dat we schoonheid niet meer kunnen verdragen?
Toeristen die onderuitgaan of in paniek raken voor Michelangelo's beeld van David, of voor een schilderij van Raphael worden zachtjes meegenomen naar Florence's Santa Maria Nuova Hospitaal, waar ze op de psychiatrische afdeling terechtkomen.
Want het gaat hier alweer om een serieuze zaak met een naam: Stendahl Syndroom, genoemd naar de man die het in 1817 beschreef, toen hij getuige was van het instortten van een massa kunstliefhebbers daar ter stede.
De symptomen zijn hallucinaties, hartkloppingen en hyperventilatie.
Er wordt wat afgedroomd...want er is ook nog het Parijs Syndroom, waar vooral Japanse toeristen het slachtoffer van schijnen te worden. Hun hooggespannen verwachtingen en de cultuurshock zijn mogelijke aanleidingen voor flauwtes en andere medische klachten.
In Nederland hebben ze daar geen last van. Voor zover we iedere zomer kunnen waarnemen staan Japanners ferm op de benen terwijl ze elkaar op de foto zetten.
Onze molens en tulpen zijn niet ontroerend genoeg, dat voelen we op onze klompen aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten