COULROPHOBIA

Ben je ook zo bang voor clowns?
Dan ben je de enige niet. Onderzoek heeft uitgewezen dat bijna alle kinderen clowns 'eng' vinden, en zeker ook de nodige volwassenen, ook al zullen die dat minder gauw bekennen.
Waarom? Vooral omdat je niet achter het masker kunt kijken, en dus je normale instinctieve beoordeling van wat en wie iemand is niet kunt gebruiken.
Als kinderen vrij mogen kiezen wat ze op hun verjaardag willen, dan kiezen ze geen clown. Het zijn de volwassenen die denken dat kinderen clowns enig vinden, en projecten in het leven hebben geroepen als die van de cliniclown, waar slecht geschminkte en behoorlijk klungelige clowns met veel goeie bedoelingen kinderen misschien nog kunnen amuseren omdat ze zo weinig op een echte clown lijken.

In mijn kinderjaren was ik doodsbang voor de clown die ontleend is aan de Commedia del Arte, de 'chique'clown met een geruit pak, satijn en een puntmuts. Waarom weet ik niet, maar dat gevoel kan ik nog moeiteloos oproepen.
Echt gelachen heb ik nooit, om geen enkele clown. Niet mijn soort humor.
Angst voor clowns is zo algemeen dat er zelfs een woord voor is: Coulrophobia. Clown-fobie.
Het internet telt diverse supportgroepen voor lijders aan coulrophobia, en honderden websites zijn eraan gewijd.

Clowns zijn een prachtige vermomming voor mensen die niets goeds in de zin hebben. In Amerika heerste in de jaren 80 een 'phantom clown scare' : op diverse plaatsen in verschillende steden werden clowns gesignaleerd die kinderen probeerden in hun busje te lokken, soms onder bedreiging van een mes. Het eerst gebeurde dat in Boston, maar al gauw kwamen meldingen binnen die ver uit elkaar lagen. Blijkbaar ging het om copy cats.
Copy clowns, in dit geval.
Gelukkig trapte geen enkel kind erin, van te voren gewaarschuwd door z'n anti-clown instinct.
Natuurlijk roepen de oudjes onder ons nu acuut dat ze zo genoten hebben van Pipo de Clown, in de begintijd van de televisie. Maar dat was ook een schatje, en een heel duidelijk karakter. Niets ten nadele van acteur Cor Witschge. Het is ook niet de individuele circusclown die ons bang maakt, maar het archetype, dat blijkbaar een snaar weet te beroeren waardoor we diep van binnen als de dood worden.
Onvolprezen meester in het beroeren van zulke snaren, Stephen King, heeft dat in zijn creatie 'IT' weer afdoende bewezen. Juist het dik eropgelegde 'leuke' van de clown is creepy. Helemaal niks leuk.
De glimlach is versteend en de outfit is onmenselijk. Heel weinig clowns weten daardoorheen te spelen en mens te worden.
Pas dan gaat de vermomming in hun voordeel werken: als we er doorheen kunnen kijken en van de clown weer een mens kunnen maken.