Vert. uit Anthony de Mello, 'Song of the Bird'De tempel was gebouwd op een eiland en had duizend klokken. Grote klokken en kleine belletjes, gemaakt door de beste vaklieden in de wereld.
Als de wind waaide of de storm raasde, dan luidden al die klokken in een symfonie van geluid die de toehoorder in verrukking bracht.
Maar na verloop van eeuwen zonk het eiland met de tempel in zee, en de klokken konden niet meer luiden.
Maar een oude legende zei dat de tempelklokken nog steeds te horen waren, als je heel goed luisterde.
Geïnspireerd door deze legende reisde een jongeman duizenden kilometers om de klokken te horen.
Hij zat dagenlang op het strand, met zijn gezicht naar het gezonken eiland, en luisterde zo goed hij kon.
Maar alles wat hij hoorde was het geluid vand de zee.
Met grote inspanning probeerde hij dat geluid niet te horen, maar dat hielp niet; de zee overstemde alles.
Wekenlang keerde hij terug aan het strand en luisterde. Steeds als hij het bijna opgaf, ging hij naar de dorpelingen die hem verzekerden dat de legende echt waar was.
Dan kwam het geloof even terug, maar als er dan weer niet anders dan de golven te horen was werd hij snel ontmoedigd.
Tenslotte gaf hij het op. Misschien was het horen van de klokken niet voor hem bestemd. Misschien was de legende toch niet waar.
Het was zijn laatste dag, en hij ging naar de kust om de zee vaarwel te zeggen, en de zon, en de hemel en de cocospalmen. Hij lag op het strand, en voor de allereerste keer luisterde hij naar het geluid van de zee. Gaandeweg ging hij daar zo in op dat hij zich nauwelijks nog bewust was van zichzelf, zo diep was de stilte die dat geluid maakte.
In de diepte van die stilte hoorde hij het!! Het getinkel van een klein klokje, gevolgd door een ander, en nog een ander...en spoedig hoorde hij de hele harmonie van al die duizend klokken, en het hart van de jongeman verhief zich op vleugels van extase.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten