EMMA

Het verhaal van het meisje Emma Crawford begint in de jaren 80 van de 19de eeuw.
Emma had tuberculose, een ziekte die toen veel levens eiste en voor de ontdekking van de penicilline practisch onbehandelbaar was. Dokters stuurden hun TBC patienten naar gebieden met frisse lucht en mineraal water.
Zo kwam Emma met haar moeder in Manitou Springs, Colorado terecht, dat bekend stond om z'n geneeskrachtige bronnen.
De Crawfords huurden een huis met uitzicht op Red Mountain, een berg die Emma, die veel op bed lag, dierbaar werd.
Emma was verloofd met Hildebrand, een man die als ingenieur werkte bij de aanleg van een spoorlijn in de omgeving. Als Emma hersteld zou zijn wilden ze trouwen.
Langzaamaan ging het beter met Emma en de familie kreeg weer hoop. De trouwdatum werd vastgesteld.
De Crawfords waren Spiritualisten, en ze geloofden dat iedereen een Indiaanse gids heeft in de geestelijke wereld.
Op een dag zag Emma hoe haar gids haar wenkte naar Red Mountain. Ze zag kans thuis weg te komen en de berg te beklimmen, en om te bewijzen dat ze boven was geweest bond ze haar sjaal aan een steen.
Maar na die inspanning ging het bergafwaarts met het meisje, en ze stierf enkele dagen voor haar geplande trouwdatum, op 4 december 1891.
Hildebrand wist dat Emma op de top van de berg begraven wilde worden, en hoewel dat niet was toegestaan huurde hij 11 mannen in om haar kist bij toerbeurt naar boven te brengen. Er was geen weg naar de top, dus dat was een heel karwei, maar uiteindelijk bereikten ze de plek waar Emma wilde rusten.
Emma was een lokale heldin geworden. Spiritualisten bezochten haar graf en men zegt dat er op den duur vanzelf een pad ontstond naar boven, van alle pelgrims die haar kwamen opzoeken.
Toen de spoorweg ook over Red Mountain werd aangelegd werd het graf van Emma in 1912 verplaatst naar een lager gelegen locatie.
Jaren van hevige regenval legden de kist bloot en in augustus 1929 vonden een paar jongens Emma's schedel en wat er verder van haar over was. Haar resten werden overgebracht naar het stadhuis van Manitou Springs, en ambtenaren probeerden familie op te sporen. Toen dat zonder resultaat bleef, werd Emma in een anoniem graf herbegraven op het kerkhof van Manitou Springs.
Emma bleef tot de verbeelding spreken.
Vanaf 1994 wordt haar nagedachtenis geëerd met een jaarlijkse 'ghostwalk' : een parade en een Emma Crawford Coffin Race met creatief versierde doodskisten op wielen met een 'Emma' erin.
In 2004 kreeg ze eindelijk een steen op haar graf met haar portret en een gedicht, en de belofte dat ze niet vergeten zou worden.
Het gedicht luidt.

"Er was dát in haar leven hier
dat niet van dood wist en zijn pijl niet vreesde:
Een rustig vertrouwen.
Een geloof in het eindeloos mysterie -
het Geestelijk Leven."