zondag 23 mei 2010

INTO THIN AIR

Iemand gaat tijdens zijn vakantie op Bali een pakje cigaretten halen en komt niet meer terug.
Zijn vrouw waarschuwt de politie. Jarenlang onderzoek levert niets op. De man is weg. Opgelost.
Hij had geen reden om te verdwijnen. Hij kan niet ongemerkt van het eiland afgevaren zijn. In de omgeving van het hotel heeft hij geen ongeluk gehad, noch, voor zover men kan nagaan, ergens anders. Een verklaring wordt nooit gevonden. De man ook niet.

Dit bizarre geval speelt een jaar of 20 geleden en ik heb het niet uit een tabloid, maar van iemand die er persoonlijk bij betrokken is geweest.
Het staat niet op zichzelf. Ieder jaar verdwijnen er duizenden mensen zonder een spoor achter te laten en zonder aantoonbare reden om de benen te nemen. Een deel wordt teruggevonden, dood of levend.
Een ander deel niet.

Misschien herinneren we ons nog dat geval van een paar jaar geleden. Een plezierjacht wordt ergens in de buurt van Australië ontdekt zonder opvarenden. Niets wijst op een overval, entering, paniek, geweld of een andere menselijke oorzaak. Geen storm, geen plotselinge hoge golven, geen drijvende lichamen.
Alles op de boot is intact, en alsof er niets is gebeurd. Maar de eigenaar en de opvarenden worden nooit teruggevonden. Weg.
Waarheen?

Aan vreemde gevallen geen gebrek, en de bekendste : de Marie Céleste, de Bermuda 'Triangle' , Kolonel Amhurst,
zijn all over internet en in vele variaties in boeken te vinden. Hoe betrouwbaar de details van die verhalen zijn is altijd de vraag. Wie ze naast elkaar legt ontdekt nog wel eens verschillende versies. Maar dat neemt niet weg dat mensen, schepen, vliegtuigen heel letterlijk spoorloos kunnen verdwijnen.

Dan lees ik dit bij Charles Fort: In het stadje Clavaux in Frankrijk waren in 1842 twee meisjes getuige van vallende stenen, op de typische poltergeist manier: warm, langzaam, en out of nowhere.
Ze haalden hun ouders erbij, en toen begon er een plotselinge wervelwind aan ze te trekken. De kinderen werden opgezogen en alleen onmiddelijke actie van de ouders belette de kinderen 'van verdwijning in de stratosfeer als heliumballonnen', Schrijft Fort.
Die mensen hadden nog een tijd wat om over te praten.
Zulke dingen doen denken aan een tractor-beam uit StarTrek.
Iemand meldt dat hij in New Mexico een koe heeft zien opzuigen richting UFO. Mensen vertellen onder hypnose dat ze een UFO ingezogen werden om vervolgens later weer te ontwaken op dezelfde plek of een andere plek, maar minus hun herinnering wat ze in de missing time hebben gedaan. Martin Caidin meldt zulke gevallen van piloten in 'Ghosts in the Air' en andere boeken.

De vraag is dus: wat en wie hangt er boven ons en haalt zo nu en dan een geintje uit?
Om dan de verzamelde objecten weer te laten vallen in een van die vreemde regens van vissen, stenen, kikkers, bloed?
Om Charles Fort nogmaals te citeren: "I think we're property".
Are we?

Geen opmerkingen: