Een fragment vertaald uit: Ainslie Meares,'Strange Places Simple Truths'Het was niet ver van Katmandu aan de voet van de Himalayas.
Ik was op zoek naar yogi's die me iets konden leren waar ik in m'n psychiatrische praktijk gebruik van kon maken.
Een gids zei dat hij had gehoord over een oude man die niet ver daar vandaan woonde.
Verdere informatie kon hij me niet geven.
Ik had al heel wat yogi's ontmoet, maar deze man was volstrekt anders. Wat onmiddellijk opviel was zijn innerlijke rust. Hij zat op een open plek in het bos, en het leek of hij omgeven was door een aura van sereniteit, die op mij over leek te gaan zodra ik in zijn nabijheid was. Een gevoel van natuurlijke vanzelfsprekendheid, en van eenheid met de omgeving.
De yogi zag eruit als een oude man. Ik gaf hem een jaar of 75. Later hoorde ik dat hij 134 jaar was, en dat zijn leeftijd officieel was onderzocht. In tegenstelling tot de meeste yogi's sprak hij perfect Engels.
Iedere dag mediteerde hij 16 uur lang en hij sliep 2 uur, vertelde hij mij. Ik was welkom om in de overige 6 uur bij hem te komen zitten op zijn plek in het bos.
Ik vroeg hem of hij zich ooit gespannen of angstig voelde.
'Nee, nooit', zei hij.
Een mens die zich nooit gespannen voelt! Dat kon ik me als psychiater nauwelijks voorstellen.
Spanning en angst zijn levensgrote problemen in de westerse psychiatrie. Kon ik zijn geheim ontdekken en het thuis gebruiken? Tenminste een paar handvaten vinden die konden helpen?
Dat vroeg ik hem. Maar hij sprak een andere taal, en het was zó moeilijk die te begrijpen.
Hij sprak over onthechting. Dat we vrij moeten zijn van bindingen aan materieel bezit, huis, familie, zelfs geliefden!
Alle vreugde brengt verdriet voort. Dat is het onafwendbare lot van een mens.
Ik keek naar hem en mijn gevoel ging naar hem uit om te ontdekken wat er in hem omging.
Hij was niet treurig, daar was ik zeker van. Noch was hij vrolijk. Hij was sereen. Zo diep sereen!
En ik bedacht me dat er misschien in die innerlijke vrede grote vreugde schuilt, onontkoombaar verweven met grote treurnis en een groot begrijpen.
Terwijl hij sprak leek het alsof er op een ander niveau een uitwisseling van betekenis plaatsvond, dieper dan de betekenis van de woorden die hij sprak.
Iets dat alleen ervaren kan worden. En als het ervaren wordt, dan weet je dat het waarachtig zo is.
De foto is van de schrijver van het boek, psychiater Ainslie Meares.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten