Al eerder heb ik wat geschreven over schijndood, dat in voorgaande eeuwen een reëel probleem was waar velen zich over bogen maar niemand afdoende uitkwam. Edgar Alan Poe schreef een van zijn beroemdste verhalen rond dit thema, dat hem en al zijn tijdgenoten bezig hield. Hieronder twee stukken uit 'Het Toekomstig Leven' van augustus 1902.
Eerst een boekbespreking:
TOD DEM SCHEINTODE ! van von Knopstück - Rowel.
"Een zonderlinge brochure (16 blz) , geschreven onder den drang der algemeene beweging in Duitschland tegen het begraven van schijndoden. Hoewel de bedoeling van den schrijver is, schijndooden het leed van levend begraven worden te besparen, is zijn middel : dood de schijndooden, geweldadig, dus strafbaar, en gegrond op de valsche bewering, dat schijndoden, niets zien, niets hooren, niets voelen. Wanneer alle middelen, om den schijndoode tot het leven terug te roepen, vruchteloos bleken, is zijn middel om den werkelijken dood voor de begrafenis te doen intreden: Eis auf dem Kopf! Licht aus! Alles, was lebt und athmet, heraus !!!"
En dan een samenvatting uit een artikel 'EEN MIDDEL OM SCHIJNDOOD TE ONDERKENNEN' over een nieuwe vinding.....
Of hij ooit is toegepast?
"De onderscheiding van schijndood van den werkelijken dood was en bleef in weerwil van de vele moeiten die men zich daarvoor heeft gegeven, steeds een onopgelost vraagstuk.
Nu schijnt evenwel een middel gevonden, dat aan alle eischen voldoet en daarom door de Parijsche Academie met een prijs is bekroond.
De uitvinder heet Dr. Icard uit Marseille. Het middel daartoe aangewend is de bekende verfstof Fluoresceïne.
De proef berust op een wetenschappelijk vastgesteld feit. Geen stof kan door het weefsel van het lichaam opgenomen en verder daarin verbreid worden, wanneer de kringloop der levenssappen heeft opgehouden. Wordt een daartoe geschikte stof onder de huid ingespoten en door het lichaam verbreid, dan is de omloop der vochten nog in werking. (....)
Ene oplossing van Fluoresceïne, zoo als Dr. Icard bezigt, bezit een ongewoon kleurende kracht. Zij is daarentegen niet in het minst schadelijk. Wordt daarvan iets onder de huid van een levend mensch ingespoten, dan vertoont reeds na 2 minuten de huid en in het bijzonder de slijmhuid een sterke kleur, en de mensch krijgt het aanzien alsof hij aan ernstige geelzucht lijdt. Het oogweefsel neemt een lichtgroene kleur aan, de pupil verdwijnt en het oog gelijkt een prachtigen smaragd. De tranen en het speeksel zijn gekleurd, een bloeddruppel veroorzaakt in een glas water een helder grasgroene kleur.
Deze verschijnselen vertonen zich zoo als vanzelf spreekt alleen bij levende menschen, terwijl zij bij lijken achterwege blijft."
Een fantastische vinding.
Maar zoals veel vindingen uit die dagen verdwenen in de stoffige annalen van de geschiedenis.
Jammer jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten