HULPVERLENING

Kunnen we rekenen op genuanceerde en geïnformeerde hulpverleners als het gaat om onze bijzondere ervaringen?
Nee, in de meeste gevallen niet, helaas.
In de hulpverlening blijken de paradigma's al even vast te liggen als in de wetenschap: wat je meemaakt komt uit je onderbewuste of uit je jeugd of uit je fantasie, en andere opties worden niet overwogen.
Dat is betreurenswaardig, omdat die andere opties voldoende bereikbaar zijn, als hulpverleners zich beter zouden (laten) informeren.
De uitzonderingen daargelaten: in Nederland is het nog altijd niet mogelijk om in de reguliere hulpverlening je verhaal te doen over een bijna dood ervaring, een geestverschijning, helderziende waarnemingen of over het feit dat je stemmen hoort. Gelukkig dat de meeste mensen met dat soort ervaringen helemaal niet bij de hulpverlening hoeven aan te kloppen, maar soms ontstaat paranormale gevoeligheid na een ziekte of een ongeluk, en dan kan het zijn dat men er geen raad mee weet en aan zichzelf gaat twijfelen.

Onlangs was er een documentaire op de TV over mensen die stemmen horen. Niet schizofreen, nee, in principe gezonde mensen die geplaagd worden door voortdurend gebabbel en negatief commentaar vanuit hun hoofd.
Bij sommigen kan dat zulke ernstige vormen aannemen dat die stemmen het normale functioneren in de weg zitten. Gesprekken met mensen van vlees en bloed zijn dan bijna niet meer mogelijk.
Dat moet vreselijk zijn, en natuurlijk iets waar je vanaf wilt.
In de genoemde documentaire waren de hulpverleners bijzonder welwillend en begripvol. Ze legden de geplaagden uit dat die stemmen uit hun onderbewuste kwamen en dat hun negatieve zelfbeeld zorgdroeg voor de inmenging.
Wat men vervolgens doen kon was dat zelfbeeld opkrikken. Gesprekken over waar men goed in was, wat men van zichzelf waardeerde en hoe dat in verhouding stond tot de negatieve uitingen van het onderbewuste, dat alsmaar die persoon naar beneden wil halen.
Meer bewegen was ook goed. Doen waar je zin in hebt, sterker worden, meer zelfvertrouwen kweken, zodat op den duur de stemmen het zwijgen zou worden opgelegd.
Het lijkt allemaal zo logisch. Ik had het zelf kunnen bedenken, net als die mensen die de therapie in groepjes volgden. Geen kunst aan.
Ware het niet dat er misschien toch ook iets anders aan de hand zou kunnen zijn.
Iets wat men ook wel 'helderhorendheid' noemt.
Of inmenging van entiteiten die een prima ontvanger vinden in sommige mensen, en daar kwaadaardig gebruik van maken. Soms na een spelletje met een OUIJA bord. Want als je een geest bent die in deze sfeer wil blijven rondhangen, wat is er dan leuker dan een onschuldige huisvrouw het leven zuur te maken, en hulpverleners om de tuin te leiden. Net zoiets als een virus zetten op internet: niemand kan je pakken maar je hebt de voldoening dat je de dag van ontelbare onbekenden grondig zit te verpesten.
Sommigen mensen en entiteiten geeft dat een doel in hun leven.

Maar dat alles is te ver van het bed van reguliere hulpverleners. De stap is te groot. De klassieke psychologie te dwingend.
De baan te belangrijk. Je moet er niet aan denken als je tegen je cliënt zou moeten zeggen dat hij heel misschien geplaagd wordt door iets waar je als RIAGG medewerker geen oplossing voor weet, zodat je hem moet doorsturen naar een paranormale kwakzalver.

Onlangs vernam ik op de Dag van de Parapsychologie dat mensen die stemmen horen die voor hen werkelijk als stemmen klinken, onder de MRI zijn doorgehaald. Wat bleek: die stemmen activeren in de hersenen hetzelfde gebied waar alle andere dingen die wij horen worden verwerkt. Wanneer wij ons stemmen voor de geest halen, onze moeder horen praten of de buurvrouw, dan is er een ander gebied actief.
Stemmen horen is echt, zeggen de scans.
Kijk, ik bedoel maar.