Na alle akelige en aanhoudende gevallen van veeverminking en de verbanden die daarbij in de richting van UFOs wijzen, is het goed eens een hoopvoller geluid te horen.Niet alle Aliens zijn hetzelfde. Er zijn ook mensen die van dieren houden, en mensen die ze mishandelen.
Dat is allicht in andere dimensies niet anders.
In FATE vind ik het verhaal van Mark, een man met een bordercollie, Charity.
Als ze het dier op een avond uitlaat en hem lekker de ruimte geeft, rolt de hond zich uitbundig in de bladeren van het herfstbos, naar de aard van honden.
De man bedenkt hoeveel werk hij weer zal hebben om de hond van alle bosaanhangsels te ontdoen en dat haar vacht te lang is. Ze moet nodig naar de trimsalon.
Charity is intussen opgestaan en kijkt naar de hemel. Er verschijnen lichten. Lawaai als van een helicopter. Maar die lichten veranderen, draaien rond in verschillende kleuren.
Charity zit als een wolf te huilen naar het onzichtbare vlieg-tuig waarvan alleen de steeds wisselende lichten te zien zijn maar dat zijn vorm niet verraadt.
Mark is nieuwsgierig. Hij vermoedt een UFO, en zoekt naar mede-getuigen. Maar zoals dat vaak het geval is, in geen velden of wegen iemand te zien.
Dan vraagt hij in gedachten of de UFO kan landen. Hij wil erin. Rondkijken. Lef heeft hij wel.
De Aliens lijken het gehoord te hebben.
Maar in plaats van een landing verschijnt er een straal die zich op Charity richt.
De hond verdwijnt, en de UFO ook.
Mark is in alle staten, en zoekt de omgeving af. Geen Charity.
Dan gaat hij naar huis om de politie te bellen. Of die er wat aan kan doen.
En daar vindt hij Charity. Op de bank in slaap. Met een geknipte en perfect gekamde vacht. Geurend naar hondenparfum.
Niemand om haar open te doen, en geen hondenluikje.
Muren en deuren houden Aliens niet tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten