HET MAGISCHE KLOOSTER

Bewerkt naar een verhaal van Idries Shah in The Magic Monastery

Een zekere dervish was gewend aanwezig te zijn bij de wekelijkse maaltijden van een gecultiveerde en genereuze man, die een cirkel van vrienden om zich heen had verzameld.
De Dervish nam nooit deel aan de conversaties.
Hij kwam, schudde glimlachend de hand van iedereen, at, bedankte en ging weer. Niemand wist iets van hem, hoewel er geruchten rondwaarden dat hij een heilige man was.
De gasten hoopten dat er een tijd zou komen dat de Dervish zijn wijsheid aan hen mee zou delen. Sommigen schepten over hem op om zo hun status naar vrienden te verhogen.
Maar omdat er niets veranderde in de relatie tussen de Dervish en de andere gasten en hij nooit deelnam aan hun hoogstaande gesprekken, begon de stemming om te slaan. Nu waren er velen die vermoedden dat hij een oplichter was.
Maar op een dag sprak de Dervish. Hij zei:
"Ik inviteer jullie allemaal in mijn klooster, morgenavond. Jullie zullen bij mij de maaltijd gebruiken."
Onder elkaar spraken de gasten over die invitatie. De Dervish was armoedig gekleed, hij kon beslist niet zoveel mensen te eten geven.
Anderen opperden dat hij hen al die tijd op de proef had gesteld. Nu zou hij hen belonen voor hun geduld.
Maar er waren er ook die anderen waarschuwden dat de Dervish van plan was hen op deze manier in zijn macht te krijgen.
Maar de nieuwsgierigheid won het, en allen besloten de uitnodiging aan te nemen.

De volgende avond leidde de Dervish de gasten van het huis naar een verborgen klooster dat zo magnifiek was en zo gigantisch groot dat ze totaal overdonderd waren.
Het gebouw was vol leerlingen die klaar stonden om de groep op hun wenken te bedienen. De gasten kwamen door meditatiehallen gevuld met wijzen die opstonden om bij de nadering van de Dervish hun respect te betuigen.
Het feest dat gegeven werd overtrof de stoutste verwachtingen, en de gasten waren verbijsterd. Zij smeekte de Dervish hen allen als zijn leerlingen te accepteren.
Maar de Dervish zei eenvoudig: "Wacht tot het morgen is."

De morgen kwam, en inplaats van wakker te worden in het luxieuze bed met zijden lakens waar ze in waren gaan slapen, gekleed in prachtige gewaden, lagen ze nu naakt op de grond in de ruïne van een gebouw op een kale berg.
Geen spoor van de Dervish, noch van de prachtige ornamenten, de bibliotheken, de fonteinen en de dikke tapijten.
"Die rotzak heeft ons bedrogen met zijn smerige tovenarij! " schreeuwden de gasten. En ze wensten elkaar geluk met het feit dat ze de boef, wiens zinsbechoochelingen kennelijk het daglicht niet konden verdragen, eindelijk doorhadden, en zijn boze bedoelingen, welke dan ook, waren verijdeld. Velen dankten hun redding aan hun eigen geestelijke verdiensten.

Maar wat de gasten niet wisten, was dat de Dervish net zoals hij het klooster had laten ontstaan, de groep nu liet geloven dat ze op de kale grond in een ruïne lagen.
In feite waren ze in geen van beide plaatsen.
Uit het niets verscheen de Dervish, en hij zei: "Nu gaan we terug naar het klooster."
Hij wuifde even met zijn hand en ze bevonden zich opnieuw in de prachtige rijkversierde hallen.
De gasten hadden spijt. Blijkbaar was dit de werkelijkheid, en de ruine was alleen een test geweest.
Sommigen mompelden dat ze blij waren dat de Dervish hun kritiek niet had gehoord.
Als hij ons deze kunsten kan leren, zeiden sommigen, dan is de ervaring de moeite waard geweest.
Maar de Dervish wuifde weer zijn hand, en nu bevonden allen zich weer aan de tafel in het huis van hun wekelijkse gastheer.
In werkelijkheid hadden ze die plek nooit verlaten.
De Dervish zat in de hoek waar hij altijd ging zitten. Zijn lippen bewogen niet, maar allen hoorden hem spreken in hun hoofd: "Omdat jullie hebzucht jullie belet om bedrog van realiteit te onderscheiden, kan een Dervish jullie niets leren - alleen bedrog."

Iedereen die die avond aanwezig was bleef de tafel van de gastheer eer aandoen. Maar de Dervish deed nooit meer zijn mond open.
En na een tijd realiseerden de gasten zich dat zijn hoek nu altijd leeg was.