Er zijn vast wel mensen die 'Het derde oog' hebben gelezen van T.Lobsang Rampa.Dat boek uit de 50er jaren werd meteen een bestseller, en voor velen een eerste kennismaking met de wonderen van het Tibetaanse Boeddhisme.
Het werd in vele talen vertaald en beleefde alleen in Engeland al 9 drukken in 2 jaar tijd.
Nog steeds is de Nederlandse vertaling makkelijk te krijgen.
Toen ik het las, zo'n 40 jaar geleden, twijfelde ik uiteraard geen moment aan de inhoud, en daarin was ik de enige niet. Het verhaal lijkt een biografie, geen fictie, en bracht velen op de gedachte om ook een drilboor op het voorhoofd te zetten teneinde de verlichting te bereiken.
Na het succes van The Third Eye volgden er meer boeken, die steeds esoterischer en merkwaardiger werden, want geloven dat katten boodschappers van andere werelden zijn die telepatisch contact houden met Aliens gaat velen wat ver, lijkt me. Voor mij was dat dan ook het definitieve einde van Lobsangs aantrekkingskracht. Mijn boggle-grens was kennelijk bereikt.
Pas een paar jaar geleden kwam ik er n.a.v een artikel in Fortean Times achter dat Lobsang Rampa van huis uit een Engelse loodgieter was: Cyril Henry Hoskins, geboren in 1911, in Plympton, Devon.
De goede man had nooit een stap in Tibet gezet en nooit z'n derde oog geopend.
Wat er wel met hem aan de hand was weten we eigenlijk niet. Hoskins is een van die figuren die boeien doordat de herkomst van hun kennis niet duidelijk is. Was hij alleen een briljante maar pathologische fantast, die z'n informatie uit verschillende bronnen plukte, net als Carlos Castaneda deed met zijn Don Juan cyclus?
Of beschreef Rampa werkelijk ervaringen uit vorige levens? Ook daarvan kennen we vele voorbeelden in de parapsychologische literatuur.
Zelf zei hij dat zijn lichaam in bezit was genomen door een Tibetaanse lama, die incarneerde om de wereld te redden van de ondergang. Ook dat is niet onmogelijk, mensen zijn vaker opeens iemand anders geworden, na jaren gewoon zichzelf te zijn geweest.
In 1958, een jaar na het verschijnen van de eerste druk, vroeg het beroemde medium Eileen Garrett die een tijdschrift redigeerde aan Prof. Dr. Chen Chi Chang, een Chinese kenner van het Tibetaans Boeddhisme en Tibetaanse medische praktijken, om het boek te recenseren.
Dr. Chang's Oordeel was vernietigend: de beschreven praktijken klopten niet, de gebeden waren Chinees en niet Tibetaans, en het boek kon in geen enkel opzicht gezien worden als een betrouwbaar boek over Tibet.
Het openen van het derde oog, dat zo'n prominente plaats in het boek inneemt, gebeurt nooit bij Tibetaanse monniken, zei Dr. Chang.
Hoskins ontwikkeling begon in 1948, toen hij zijn hoofd ging scheren en iedereen die het wilde horen vreemde verhalen over Chinese avonturen begon te vertellen, een land waar hij ook al nooit geweest was.
Na het verschijnen van Het Derde Oog wist Hoskins de pers op een afstand te houden door ziektes en smoezen, maar uiteindelijk moest hij wel verklaringen vinden voor zijn 'kennis' , en kwam hij met een Tibetaanse Lama 'Lobsang Rampa' op de proppen die hem tijdens het schrijven alle informatie had gegeven die nodig was.
Rampa's warrige verhalen stonden zijn roem niet in de weg, en vele boeken, in totaal nog 18, volgden.
Een van de redenen voor zijn populariteit was dat de elementen van zijn verhalen perfect aansloten bij de theorieën van von Däniken en andere 'ancient astronaut' aanhangers. Geheimzinnige grotten vol verdwenen technologie in afgelegen valleien spraken tot de verbeelding.
Ufo's waren in opkomst, oude culturen kregen een nieuwe betekenis en Oosterse mystiek was 'in' .
Hoskins timing had niet beter gekund!
Hoskins stierf in 1981. Misschien had hij werkelijk herinneringen aan vorige levens. Misschien was hij werkelijk overschaduwd door een Tibetaanse lama. Misschien zijn zijn boeken een mengsel van waarheid en fantasie, wie zal het zeggen.
Een kleurrijke figuur was hij zeker, en Het Derde Oog is een boek dat je in één adem uitleest.
Dus mocht je het tegenkomen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten