ER IS EEN PATROON....

Jaren geleden overleed een vriendin van mij door een ongeval.
In de maanden na haar dood nam ze afscheid van haar drie nog jonge kinderen: aan ieder van hen 'verscheen' ze op een manier die hen hielp haar dood te verwerken. Hun rouwende vader was niet toegankelijk voor hun verhaal.
Dood is dood, en iemand kan alleen in je hart voortleven, vond hij. Troost die het gezin gezamenlijk had kunnen putten uit haar blijvende aanwezigheid werd daardoor onmogelijk.
Zo'n voorbeeld is er een uit duizenden.
Velen van ons hebben de een of andere gave, en sommigen doen moeite om die verder te ontwikkelen.
Dde meeste mensen die iets bijzonders meemaken overkomt het wel eens: je wordt niet geloofd. De omgeving haalt de schouders op, 'weet' dat je niet kunt gezien hebben wat je zag, doet er lacherig over of wuift het weg op een manier die je misschien voorgoed geneest van de behoefte je ervaringen te vertellen.

Uit persoonlijke contacten en speurend in de literatuur blijkt dat min of meer het normale patroon te zijn. Mensen wegen zorgvuldig of ze iets wel of niet aan hun partner, kind, vriend of familie kunnen vertellen.
Omdat paranormale ervaringen soms het leven van iemand totaal op z'n kop kunnen zetten, wordt de behoefte om 'het kwijt te kunnen' extra dringend gevoeld. Vooral als zo'n ervaring eenmalig is en zonder voorbereiding iemands wereldbeeld aan het schudden brengt, zoals dat bijvoorbeeld bij een Bijna Dood Ervaring het geval is.
Kinderen die al jong contact met de andere wereld hebben, worden vaak beschuldigd van overactieve fantasie en leren hun mond te houden, soms voor de rest van hun leven.
Dat dat vreselijk zonde is weten we allemaal.
Maar wat doen we er aan?
Wat doen we zelf met onze helderziendheid, onze astrale belevenissen, intuïtie, boodschappen? Houden we onze mond, selecteren we zorgvuldig wie het wel en niet mag weten? Praten we er überhaupt over met mensen van wie we de reactie niet tevoren kennen?

Zijn we bang om uitgelachen te worden, of kan ons dat niets schelen?

Veel mensen denken dat hun ervaringen uniek zijn.
Ze hebben immers nog nooit iemand ontmoet die hetzelfde zag, hoorde, ervoer.
Die mensen komen misschien bij huisarts, psycholoog of psychiater terecht, omdat hun functioneren niet meer zo lekker gaat. Maar in de meeste gevallen hebben die er ook geen kaas van gegeten.

Patronen.....
Er is een patroon in hoe mensen omgaan met de relatie ervaring-omgeving.
Maar er is ook een ander patroon: dat van de ervaringen zélf.
En dat patroon dienen we goed in de gaten te houden. Want hoe 'uniek' iemands ervaring voor de persoon zelf ook mag lijken, dat neemt niet weg dat een dergelijke ervaring is door ontelbare mensen is beleefd.
Geen enkele paranormale of bijzondere ervaring staat op zichzelf. Miljoenen mensen hebben BDE, treden zo nu en dan uit hun lichaam, hebben voorspellende dromen, maken bizarre dingen mee, zien UFO's of elfen, ontmoeten geleidegeesten, horen stemmen, hebben onmogelijke talenten, genezen op een medisch onverklaarbare manier, gaan terug naar een vorige incarnatie, zien hun overleden dierbaren, krijgen boodschappen door, zien op een afstand wat ze nooit kunnen weten.
Dat is geen fantasie: al die ervaringen zijn onderzocht en beschreven in talloze wetenschappelijke boeken, tijdschriften en artikelen.

ER IS EEN PATROON, een weefsel van paranormale en ongelofelijke gebeurtenissen dat zich uitstrekt over de mensheid en onze zekerheden aan het wankelen kan brengen.
ER IS EEN PATROON dat wijst op een grotere werkelijkheid.
Ons begrip van de menselijke geest is beperkt en onjuist en er is ongelofelijk veel wat we vanuit het huidig wetenschappelijk/materialistische wereldbeeld niet kunnen verklaren.
Zelf denk ik dat we dat goed in de gaten moeten houden als we weer eens iemand horen zeggen: "ik geloof niet in die dingen, pas als ik het zelf meemaak...". Wat zo iemand éigenlijk zegt is: "ik heb me er nooit mee bezig gehouden en dus weet ik er helemaal niks van af, maar dat wil ik liever niet toegeven".
Goedbeschouwd is dat het meest idiote wat iemand kan zeggen, want hoe zit het met de rest van onze kennis?

Hebben we die ook allemaal zelf onderzocht? Ervaren? Uitgerekend?
Wat we ons hele leven doen is aannemen en gebruik maken van wat anderen voor ons hebben ontdekt.

Want we hoeven niet de baan van de maan zelf uit te rekenen om te zien dat die opkomt en ondergaat.

Ook hoeven we niet alles van electriciteit te weten om een lamp te laten branden, of computerprogrammeur te zijn om internet op te kunnen.

En het is gelukkig ook niet nodig om alle kwalen te krijgen die in medische handboeken staan.

We nemen graag aan dat ze bestaan, ook al zullen we de meeste ziekten zelf nooit krijgen.
Alleen bij paranormale ervaringen schijnen andere regels te gelden.
Dat is raar, en onlogisch.
Maar we kunnen er iets aan doen misschien, in onze eigen omgeving, door de discussie aan te gaan en ons niet uit het veld te laten slaan door sceptici die van toeten nog blazen weten.
Want ook sceptici hebben een patroon dat hen verbindt. Dezelfde onhoudbare argumenten duiken steeds weer op.

Het is de hoogste tijd voor verandering.