COLORFOBIA

Onze buren hebben onlangs hun zwart-wit interieur uitgebreid naar hun tuin. Daartoe moest de rijke cotoneaster die het houten hek tussen onze tuinen aan beide zijden al jarenlang bedekte, verdwijnen, want de wortels zaten aan hun kant en het hek moest kaal, in het kader van god weet wat.
Het zal deze zomer wel zwart geverfd worden.
Nu de lente alles weer verlost van de grauwsluier vraag ik me voor de - tigste keer af wat er toch met Nederlanders aan de hand is. Ik bedoel: de colorfobia, ofwel de angst voor kleur.
Dat verschijnsel is iets waar ik nooit overheen schijn te komen.
Zoveel prachtige kleuren op de wereld, maar in Nederland blijft de architectuur en het interieur beheerst door zwart en greige.
Wat is er toch met ons aan de hand?
Als we in het buitenland zijn maken we enthousiast foto's van gekleurde huizen, en in de kiosken liggen interieur tijdschriften die vol staan met kleurige kunst en voorwerpen om onze leefomgeving op te leuken.
Toch hebben de meesten van ons daar geen oog voor, en blijft het bij het zwarte leren bankstel of, zwarte of donkere kleding, zwarte en bruine kinderwagens en saaie auto's. Onze huizen zijn aan de buitenkant over het algemeen even saai, en gemeente kleurkaarten beperken zich tot het meest algemeen aanvaarde, om geen heibel te veroorzaken.
Ik ben in deze blog wel vaker uitgevaren tegen het slaafse volgen van mode en trends. Maar dit zit dieper.
In televisiereclame's gaat het zelden over 'kleur' . Daar spreekt men van 'kleurtjes' , alsof kleur is voorbehouden aan kleutertjes, en je na het bereiken van de schoolgaande leeftijd moet afzien van kleurgebruik.
Nog erger: de 'kleurtjes' waarmee we Bart Smit en Intertoys speelgoed verven zijn in de meeste gevallen geen kleur maar diepe aanstootgevende ellende. Lichtgevende aanslagen op onze ogen en op onze smaak.
Geen wonder dat onze kinderen als ze 't zelf voor't zeggen hebben kiezen voor rustgevend greige!

Het is allang bekend dat kleur in onze omgeving een duidelijke psychologische invloed heeft. Ziekenhuizen en gemeenteinstellingen maken daar soms gebruik van. Maar soms is dat de meerderheid teveel.
Het Radboudziekenhuis in Nijmegen ging vele jaren gebukt onder onbewerkt grijs beton dat met zekerheid tot depressie moest lijden.
Architecten zijn vaak danig de weg kwijt.
Een paar jaar geleden werd de neutrale vloer in de centrale hal ban het Radboud vervangen door een prachtige regenboog-verlopende lineoleum vloer .
De draaideur kreeg bovendien verschillende gekleurde plexiglas panelen, die door de draaiing steeds verschillend oogden.
Prachtig. Genieten. Een lust voor het oog.
Maar blijkbaar dacht niet iedereen er zo over, want na een jaar was de vloer vervangen door beige, en de deur was weer van gewoon glas.
Nog afgezien van de kapitaalvernietiging is zo'n actie in mijn ogen een van de raadselen van het heelal.

'Iets' weerhoudt ons Nederlanders van het appreciëren van kleur. Misschien is het de angst voor wat de buren zullen zeggen, misschien is het dat we er niet bij stilstaan, of te zuinig zijn om er geld aan uit te geven.
Misschien is het ons gebrek aan fantasie, aan kinderlijkheid.
Misschien is het domweg onze smaak die nooit bewust ontwikkeld wordt, zodat we niet weten wat we moeten als het niet kant en klaar te koop is.
In dit overwegend sombere landje is kleur een weldaad.
Verstandelijk gehandicapten weten dat instinctief: hun kunst wordt getekend door een zee van kleuren.
Vanuit ons uiterst kleurige en persoonlijk getinte huis kan ik alleen maar roepen: kijk eens omhoog naar de regenboog en laat je inspireren!