Robbert van den Broeke, de omstreden paragnost uit Hoeven in Brabant, maakt foto's, in het bijzijn van betrouwbare mensen. Digitaal. De jongen weet nauwelijks iets van computers, en, zoals we allemaal weten, zijn digitale foto's onmiddellijk te bekijken. Fotoshoppen is er in zijn geval niet bij.
Op de foto's van Robbert staan behalve graancirkels vreemde vortexen en menigten orbs, binnen en buiten. Ook fotografeert hij hem bekende en onbekende doden. Maar wat er óók op zijn foto's staat is een incidentele alien van het Gray type, die zich blijkbaar in zijn nabijheid bevindt. Robbert schiet zijn plaatjes over de grenzen van dimensies heen. Vandaag of morgen is hij zelf verdwenen.
Onlangs bekeek ik een Amerikaanse DVD: The Afterlife Experiments, over het Scole experimenten. Vijf jaar lang kwamen een groepje mensen bij elkaar in het Engelse dorp Scole, in de kelder, waar ze twee maal per week seances hielden, met twee begaafde mediums. Alles in het pikkedonker, maar met alle voorzorgsmaatregelen die mogelijk genomen konden worden. Bij die sessies waren op uitnodiging andere mensen, waaronder wetenschappers van o.a. de SPR aanwezig; namen die niet zomaar van tafel zijn te vegen: David Fontana, Archie Roy, Rupert Sheldrake, om er enkele te noemen. Ook illusionisten werden uitgenodigd. Nooit werd fraude aangetoond, hoewel de debunkers in de rij stonden, of course.
De experimenten werden gedeeltelijk met infrarood gefilmd, en de DVD laat 'onmenselijke' dingen zien: materialisaties, apporten, films die beschreven en belicht zijn zonder menselijke inmenging, een ronddraaiende tafel met de snelheid van een bromtol.
Maar om dat alles gaat het niet.
Wat er langskwam op een van die films was een Gray.
Een Gray. Yes.
Wel het laatste wat een mens bij een seance verwacht aan te treffen.
Op YouTube zijn enkele filmpjes te vinden waar lichten in de lucht orbs zijn. UFO's als reusachtige orbs, maar behalve door hun formaat op geen enkele manier te onderscheiden van de bollen die door onze kamers zweven en die, voor alle duidelijkheid, niet als stof of reflecties of waterdruppels wegverklaard kunnen worden, gewoon omdat ze intelligent bewegen. Stof doet dat bij mijn weten niet.
En orbs worden vaak geïnterpreteerd als zielen, op goede gronden. Dus wat doen ze dan als een helder licht aan de hemel, in dat formaat?
Nou hoeft niet alles wat er hetzelfde uitziet ook hetzelfde te zijn. Maar het is wel iets om even bij stil te staan.
En of het zo moet zijn, vind ik op de site van Whitley Strieber een artikel over UFO's, Aliens, Ziel, Afterlife, etc. Strieber heeft ervaringen met ongeveer elk paranormaal verschijnsel maar heeft zich tegen wil en dank gespecialiseerd in aliens. Wie hem niet kent leze zijn boeken.
Op zijn blog 'Dreamland' plaatste Strieber in 2009 zijn kijk op het een en ander.
Hij zegt dat 'buitendimensionale' Grays soms vergezeld worden van mensen die in onze dimensie al dood zijn.
Die mensen zien er dan normaal uit. Het komt vaak voor dat mensen die een Close Encounter beleven ook (tegelijkertijd) een overleden familielid zien.
Strieber vermoedt dat er een verbindende factor is tussen aliens, de doden en onze ziel, en hij denkt dat aliens toegang hebben tot wat wij onder 'afterlife' verstaan. Als de doden in een andere dimensie voortleven dan is het blijkbaar zo dat aliens toegang hebben tot die dimensie en er naar believen in en uit kunnen gaan, zoals ze ook onze aardse dimensie kunnen binnenkomen.
Het lijkt beangstigend, we zien ons leven na de dood liever vrij van Grays, waarvan we nog maar moeten afwachten of ze goeie bedoelingen hebben.
We kunnen ons zonder al te veel hersengymnastiek werelden voorstellen die elkaar raken, of soms overlappen.
Daar waar dimensies samenkomen zien wij doden, aliens of andere wezens.
Het beangstigende zit 'm dan ook niet in zo'n concept, maar meer in het feit dat we maar schijnen te moeten afwachten wie of wat onze dimensie verkiest binnen te komen, zonder dat we daar iets tegen kunnen ondernemen.
Onze hersens lijken niet gebouwd op het onvattelijke. Er zit een grote rode panic button in ons hoofd, en het alarm gaat af zodra werelden die niet 'all in the game' van ons wereldbeeld zijn, zich plotseling een weg in onze levens banen.
Strieber oppert dat de doden zich vaker aan ons zullen vertonen naarmate de sluier tussen hun werelden en die van ons dunner wordt. Dat lijkt wel het geval te zijn.
Dat Aliens daar de hand in hebben lijkt mij persoonlijk duidelijk, als we kijken naar de vele hints in hun richting in paranormale verschijnselen, mariale schouwspelen en het 'trickster' karakter van elk onverklaarbaar paranormaal fenomeen. We komen er niet met het idee dat we alleen de wetten nog niet kennen, maar dat alles in werkelijkheid (wat is werkelijkheid?) uiteindelijk zal blijken te beantwoorden aan universele richtlijnen.
Het minuscule stukje werkelijkheid dat wij zien kan ons niet het flauwste vermoeden geven van de totaliteit. We klampen ons vast aan wetenschap, of aan spiritualiteit, aan ons begrip of ons vermoeden, maar de vragen stapelen zich op, en niets is wat het lijkt.
Want wat zijn demonen? Aliens? Djinn, zoals sommigen denken?
Op de foto's van Robbert staan behalve graancirkels vreemde vortexen en menigten orbs, binnen en buiten. Ook fotografeert hij hem bekende en onbekende doden. Maar wat er óók op zijn foto's staat is een incidentele alien van het Gray type, die zich blijkbaar in zijn nabijheid bevindt. Robbert schiet zijn plaatjes over de grenzen van dimensies heen. Vandaag of morgen is hij zelf verdwenen.
Onlangs bekeek ik een Amerikaanse DVD: The Afterlife Experiments, over het Scole experimenten. Vijf jaar lang kwamen een groepje mensen bij elkaar in het Engelse dorp Scole, in de kelder, waar ze twee maal per week seances hielden, met twee begaafde mediums. Alles in het pikkedonker, maar met alle voorzorgsmaatregelen die mogelijk genomen konden worden. Bij die sessies waren op uitnodiging andere mensen, waaronder wetenschappers van o.a. de SPR aanwezig; namen die niet zomaar van tafel zijn te vegen: David Fontana, Archie Roy, Rupert Sheldrake, om er enkele te noemen. Ook illusionisten werden uitgenodigd. Nooit werd fraude aangetoond, hoewel de debunkers in de rij stonden, of course.
De experimenten werden gedeeltelijk met infrarood gefilmd, en de DVD laat 'onmenselijke' dingen zien: materialisaties, apporten, films die beschreven en belicht zijn zonder menselijke inmenging, een ronddraaiende tafel met de snelheid van een bromtol.
Maar om dat alles gaat het niet.
Wat er langskwam op een van die films was een Gray.
Een Gray. Yes.
Wel het laatste wat een mens bij een seance verwacht aan te treffen.
Op YouTube zijn enkele filmpjes te vinden waar lichten in de lucht orbs zijn. UFO's als reusachtige orbs, maar behalve door hun formaat op geen enkele manier te onderscheiden van de bollen die door onze kamers zweven en die, voor alle duidelijkheid, niet als stof of reflecties of waterdruppels wegverklaard kunnen worden, gewoon omdat ze intelligent bewegen. Stof doet dat bij mijn weten niet.
En orbs worden vaak geïnterpreteerd als zielen, op goede gronden. Dus wat doen ze dan als een helder licht aan de hemel, in dat formaat?
Nou hoeft niet alles wat er hetzelfde uitziet ook hetzelfde te zijn. Maar het is wel iets om even bij stil te staan.
En of het zo moet zijn, vind ik op de site van Whitley Strieber een artikel over UFO's, Aliens, Ziel, Afterlife, etc. Strieber heeft ervaringen met ongeveer elk paranormaal verschijnsel maar heeft zich tegen wil en dank gespecialiseerd in aliens. Wie hem niet kent leze zijn boeken.
Op zijn blog 'Dreamland' plaatste Strieber in 2009 zijn kijk op het een en ander.
Hij zegt dat 'buitendimensionale' Grays soms vergezeld worden van mensen die in onze dimensie al dood zijn.
Die mensen zien er dan normaal uit. Het komt vaak voor dat mensen die een Close Encounter beleven ook (tegelijkertijd) een overleden familielid zien.
Strieber vermoedt dat er een verbindende factor is tussen aliens, de doden en onze ziel, en hij denkt dat aliens toegang hebben tot wat wij onder 'afterlife' verstaan. Als de doden in een andere dimensie voortleven dan is het blijkbaar zo dat aliens toegang hebben tot die dimensie en er naar believen in en uit kunnen gaan, zoals ze ook onze aardse dimensie kunnen binnenkomen.
Het lijkt beangstigend, we zien ons leven na de dood liever vrij van Grays, waarvan we nog maar moeten afwachten of ze goeie bedoelingen hebben.
We kunnen ons zonder al te veel hersengymnastiek werelden voorstellen die elkaar raken, of soms overlappen.
Daar waar dimensies samenkomen zien wij doden, aliens of andere wezens.
Het beangstigende zit 'm dan ook niet in zo'n concept, maar meer in het feit dat we maar schijnen te moeten afwachten wie of wat onze dimensie verkiest binnen te komen, zonder dat we daar iets tegen kunnen ondernemen.
Onze hersens lijken niet gebouwd op het onvattelijke. Er zit een grote rode panic button in ons hoofd, en het alarm gaat af zodra werelden die niet 'all in the game' van ons wereldbeeld zijn, zich plotseling een weg in onze levens banen.
Strieber oppert dat de doden zich vaker aan ons zullen vertonen naarmate de sluier tussen hun werelden en die van ons dunner wordt. Dat lijkt wel het geval te zijn.
Dat Aliens daar de hand in hebben lijkt mij persoonlijk duidelijk, als we kijken naar de vele hints in hun richting in paranormale verschijnselen, mariale schouwspelen en het 'trickster' karakter van elk onverklaarbaar paranormaal fenomeen. We komen er niet met het idee dat we alleen de wetten nog niet kennen, maar dat alles in werkelijkheid (wat is werkelijkheid?) uiteindelijk zal blijken te beantwoorden aan universele richtlijnen.
Het minuscule stukje werkelijkheid dat wij zien kan ons niet het flauwste vermoeden geven van de totaliteit. We klampen ons vast aan wetenschap, of aan spiritualiteit, aan ons begrip of ons vermoeden, maar de vragen stapelen zich op, en niets is wat het lijkt.
Want wat zijn demonen? Aliens? Djinn, zoals sommigen denken?
Is het hele heelal een maaksel van een onvoorstelbare intelligentie die met ons klassieke godsbeeld niets te maken heeft, maar eerder met de evolutie van de Geest, over triljoenen jaren?
Een maaksel waarin technologie en biologie niet meer van elkaar te onderscheiden zijn?
Wie de patronen in de gaten houdt weet dat er meer aan de hand is dan 'alleen maar' een stuk 'nog niet de vinger kunnen leggen' op het hoe en waarom. Er is naar mijn stellige overtuiging wat dat betreft geen hoop; de uiteindelijke waarheid zal ons, for better or worse, blijven ontgaan.
"I think the universe is very deep and unfathomable,
and where there is an open mind, there will always
be a frontier."
--Dr. Beverly Rubik
Een maaksel waarin technologie en biologie niet meer van elkaar te onderscheiden zijn?
Wie de patronen in de gaten houdt weet dat er meer aan de hand is dan 'alleen maar' een stuk 'nog niet de vinger kunnen leggen' op het hoe en waarom. Er is naar mijn stellige overtuiging wat dat betreft geen hoop; de uiteindelijke waarheid zal ons, for better or worse, blijven ontgaan.
"I think the universe is very deep and unfathomable,
and where there is an open mind, there will always
be a frontier."
--Dr. Beverly Rubik
Geen opmerkingen:
Een reactie posten