Dit is een mooi en sympathiek spookverhaal, uit FATE Febr 1995Voor mijn man en ik in 1949 naar Engeland voeren, kocht ik een gebruikte hutkoffer. Het was een mooi stuk bagage dat er nog als nieuw uitzag. Vooral het koperkleurige slot trok m'n aandacht, mooi en stevig. Die hutkoffer zou niet zomaar opengaan.
Na onze aankomst in Londen vonden we een appartment in een 300 jaar oud huis. De bakstenen muren waren wel 30 cm dik. Ons appartement lag op de bovenste verdieping.
Bij elkaar hadden we drie hutkoffers, en toen alles was uitgepakt zetten we die op de kant met een paar kussens en een velour kleed erop, zodat ze een mooie zitbank vormden bij het raam.
Nauwelijks hadden we die avond het licht uitgedaan, of we hoorden kloppen in de oude hutkoffer.
Ik stond op, opende de kist,en maakte hem weer secuur dicht, zodat het slot niet kon rammelen.
Di nacht bleef het rustig, maar de volgende nacht gebeurde hetzelfde.
Scotty, mijn man, zei "Okee, Mr. Allison, dat is genoeg!"
Ik vroeg wie Mr Allison was, en Scotty vertelde dat toen hij een jaar of acht was zijn moeder en stiefvader een farm hadden gekocht in Michigan. De farm was goedkoop, omdat hij de reputatie had dat het er spookte.
Mr. Allison, de vorige eigenaar, had het huis zelf gebouwd. Het was een huis van twee verdiepingen, en de bovenste verdieping was nooit afgekomen. Mr. Allison was overleden nadat hij was uitgegleden en achterwaarts in een lange spijker was gevallen die in z'n hart was doorgedrongen.
Het huis had enige jaren leeggestaan tot mijn moeder en stiefvader hem kochten.
Scotty en zijn broer en zusje kenden het verhaal niet, maar toen ze naar school gingen hadden ze erover gehoord van de dorpskinderen.
Scotty's moeder ging er heel gewoon mee om. Ze zei: "die arme Mr Allison, hij moet wel erg eenzaam zijn. Laten we een plaats voor hem vrijhouden aan tafel.
De kinderen vonden het een geweldig spel en ze maakten er een gewoonte van om steeds wat van hun eten op het bord van Mr Allison te leggen. Zo werd die een geaccepteerd lid van het gezin.
De kinderen waren daardoor ook nergens bang voor, ook niet als ze bv de schommelstoel zagen wiebelen of een deur onverwachts openging. Hallo, Mr. Allinson!" zeiden ze dan.
Toen de familie verhuisde naar een andere plaats was Scotty verdrietig omdat ze Mr Allison niet mee konden nemen. Nu zou hij weer alleen zijn.
Maar blijkbaar had Mr Allison na vele jaren de weg terug gevonden.
Toen de nu volwassen Scotty hem begroette hield het kloppen op, en het bleef weg. Mr. Allison wilde blijkbaar alleen maar een stuk erkenning van zijn aanwezigheid.
Het jaar in London was om en we gingen weer terug naar Amerika. De dag voor we gingen pakken zei Scotty: Mr. Allison, het is tijd om tevoorschijn te komen.
We lachten allemaal, maar het slot van de hutkoffer sprong open.
Het kloppen bleef achterwege.
Terug in Amerika zette ik een advertentie voor de hutkoffer, waar zo nu en dan nog wat geluid uitkwam.
De eerste die op de advertentie reageerde kocht de kist. Ze wilde hem meenemen naar Hawaii, waar ze haar kleindochter ging bezoeken.
Of Mr Allison bij zijn nieuwe eigenares ooit nog geklopt heeft ?
Hopelijk heeft hij de weg naar het licht eindelijk gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten