BARRABOY

Bron: Site van Jim Tucker

Cameron Macaulay was 2 jaar toen hij voor het eerst begon te praten over zijn vorige leven. Cameron, geboren in 2000, woonde destijds met zijn moeder Norma en een broertje in Glasgow.
Cameron begon te praten over zijn leven op Barra, een klein eiland ten westen van Schotland, deel van de Outer Hebrides en vanuit het vasteland alleen per vliegtuig of door een lange boottocht te bereiken. Cameron was van z'n weinige levensdagen nooit op Barra geweest en ook de familie had daar geen connecties. "I'm a Barraboy" zei Cameron. En hij vertelde zijn verbijsterde moeder over het eiland, het huis waar hij gewoond had, zijn 'andere' ouders, en alle details van zijn leven aan de zee. Ook wist hij de naam van de familie, Robertson, maar niet zijn eigen voornaam. Ook herinnerde hij zich niet zijn eigen dood, maar wel die van zijn vader Shane.
Hoewel Norma nauwelijks ooit van reïncarnatie had gehoord, was ze er wel van overtuigd dat het hier niet ging om een kinderfantasie. Waar moest de in Glasgow opgroeiende jongen het ook vandaan halen?
Norma besloot een deskundige te raadplegen, een psycholoog, die toevallig vond dat paranormale verschijnselen niet bestaan. Het zou wel aan de televisie liggen, dacht hij. Daar schoot Norma, die zeker wist wat haar peuter op de TV zag, niet mee op. Een vervolgens in de arm genomen kinderpsycholoog vond het merkwaardig, maar wist er verder ook geen naam aan te geven.
Met het ouder worden werd Cameron steeds onrustiger. Hij begon hevig naar zijn vorige moeder te verlangen, en wilde met alle geweld naar het eiland om zijn familie en alles wat hem dierbaar was terug te zien. Maar gezien de afstand en de kosten was dat niet zo eenvoudig te verwezenlijken.
Gelukkig werd Norma op het spoor gezet van Jim Tucker, een Amerikaanse onderzoeker van reïncarnatieherinneringen bij kinderen aan de universiteit van Virginia, van waaruit ook pionier Prof. Ian Stevenson 40 jaar lang onderzoek deed. Tucker had natuurlijk meteen interesse, wetend dat Cameron één van de duizenden kinderen is die zulke herinneringen heeft. Hij vloog naar Edinburgh en vandaar met Norma en Cameron naar Barra. Cameron was enorm opgewonden.
Hij herkende delen van het eiland, en het huis werd gevonden.
Hoewel het huis sinds de 60er jaren, de tijd dat Cameron op het eiland had geleefd, ingrijpend verbouwd was, waren er toch nog veel herkenningspunten in en om het huis precies zoals Cameron ze beschreven had. Cameron had verwacht dat zijn Barra-moeder hem tegemoet zou komen, maar de familie leefde helaas niet meer.

Na het bezoek aan het eiland was Cameron gelukkiger. Hij wist nu dat niemand meer aan de waarheid van zijn verhalen twijfelde.