ANONIEMELINGEN

Een paar jaar geleden kreeg ik een mailtje van iemand die zich onbeschoft opwond over het feit dat ik zand verzamel. Volgens de schrijver was ik volstrekt geschift, en bovendien voorzien van een miserabel karakter, want gottegot voor die juffrouw zelf zand zou gaan verzamelen, ze ging nog liever dood.

Alsof iemand haar had gevraagd dat te doen. Ik in ieder geval niet.

Ik schreef haar terug dat ik haar reactie niet begreep, maar dat ik haar aanraadde 'to get a life' , want daar zal het haar vast aan ontbroken hebben. Vanaf dat moment was de hate-mail niet van de lucht, en ik wist met een onprettig gestoord persoon te maken te hebben.
Anoniem, die mailtjes. Uiteraard.

Vandaag moest ik denken aan die gestoorde juffrouw, toen ik een reactie op m'n blog kreeg. Niet een normale reactie, van iemand die wat ik schrijf toejuicht, betwijfelt of afkeurt, maar een reactie die er alleen op gericht was te laten zien dat de kritische schrijver het beter weet, en dat ik de lul ben die 'beter onderzoek moet doen'.

Waar ging het over? Over het feit dat ik de film 'White Noise' had genoemd met de verkeerde hoofdrolspeler. Inderdaad niet nagekeken, vertrouwend op mijn in dit geval blijkbaar falend geheugen. Niet dat dat stuk over die film ging. Het was een terloopse opmerking, van geen enkel belang in het stukje.

Maar de commentator sprong happy achter zijn leptopje: hij kon weer iemand de mantel uitvegen.
Wat een zak.
Een anonieme zak, vanzelfsprekend.
Ik heb hem dan ook snel verwijderd. Zo heerlijk dat ik zakken kan verwijderen.

Meneer of mevrouw Anoniem, mocht u dit onder ogen krijgen, weet dat ik niet bang ben voor kritiek en een goeie discussie nog nooit uit de weg ben gegaan. Maar weet ook dat ik de godspest heb aan lafbekken die hun naam niet bekend durven maken.
Die worden onverwijld gedeleet.

De plaag van de anonieme en pseudonieme vuilkakkers moet maar eens afgelopen zijn.

Dat zeg ik. Ja. Loes Modderman. Graag gedaan.