PANNENKOEK

O Heer. De wereld is weird and wonderful.
Mijn diepe sympathie gaat uit naar gekken.
Niet de soort die anderen van het leven beroven, maar naar de hardnekkigen die geloven in feiten die al eeuwen achterhaald zijn, en met hun eigen logica deze wereld tot een Disneyland van de onmogelijke mogelijkheden maken.
Op 23 februari heb ik geschreven over die onvergetelijke Fries Klaas Dijkstra.
In het Nederland van de 50er jaren was Klaas een uitzondering, omdat helaas iedereen hier al overtuigd was van het feit dat "de aarde een oliebol is en geen pannenkoek" (niet van mij maar van Godfried Bomans).
Maar in andere landen is dat proces langzamer verlopen. Vooral Amerikanen hebben soms moeite met de werkelijkheid, die ze als het zo uitkomt gemakkelijk aanzien voor een complot.

We weten dat men vroeger de aarde aanzag voor een platform waar je vanaf kon zeilen of over de rand kon vallen.
Dat was geen ervaring, maar wel ervaring was dat je van de ene naar de andere plaats kunt komen zonder noodzakelijkerwijs lood in je schoenen te bevestigen. Want van een bolvormige aarde zouden we afvallen, toch? Onze 'tegenvoeters' zouden al helemaal geen schijn van kans maken, en toch schijnen ze in Australië zichzelf ook al niet te moeten verankeren om niet omlaag te storten.
Dus de conclusie was evident: plat. Als genoemde pannenkoek.

Vanaf 1800, toen de wetenschap anders had besloten, kwam de logica van de platte aarde opnieuw aan de bel trekken, en vond voorname voorstanders in welbespraakte notabelen en excentrieken van die dagen.
Maar toen was er nog niemand naar de Maan geweest, en ook had er nog niemand gevlogen.
Dat de Flat Earth Society in Zion, Illinois en haar internationale offspring in de tweede helft van de 20ste eeuw nog steeds bestond en aanhangers had, mag een wonder heten. Want toen kon men beter weten.

In 1955 werd de International Flat Earth Society opgericht door Charles K. Johnson en zijn vrouw Margery.
Johnson was een doorzetter. Je zult het niet geloven maar het lidmaatschap van de Society groeide in de 70er jaren naar 3000 leden.
In 1995 ging Johnson's huis en alles wat erin was in vlammen op, en hoewel hij moeite deed zijn ledenbestand te herbouwen, is het met de Flat Earth Society nooit meer echt iets geworden.
In 2001 stierf Johnson. Zijn vrouw was al in 1996 overleden.

Was dat het einde?
Welneen!

In 2004 vond er een wonderbaarlijke opstanding van de Society plaats in de persoon van Daniel Shenton, een Amerikaan die in Engeland woont. Jong nog, een eindje in de dertig.
Er is een site http://theflatearthsociety.org/cms/ die informatie geeft over het onsterfelijke gedachtengoed van de platte aarde, en de oorspronkelijke tijdschriften van Johnson staan online, voor wie zich in de bewijzen wil verdiepen.
Ook is er een forum dat te denken geeft.
Men kan online ook lid worden van de Society, en ik moet zeggen dat ik dat ernstig heb overwogen.
Want nu ik dat alles zo heb gelezen, zie ik plotseling het licht: we zijn al die tijd gewoon voor de gek gehouden.
Met Photoshop is het geen kust om een platte aarde in een ronde te veranderen, dat weten we allemaal.
Een kind kan de was doen.
De Aarde is plat als een pannenkoek.
Ik ben er eindelijk uit.