ZOMAAR - UIT ZICHZELF

Klokken hebben niet voor niets vaak een persoonlijke naam. Sinds mensenheugenis hebben we gevoeld dat de stem van de klok een bijzondere kracht heeft. Een beierende klok brengt de lucht indrukwekkend in trilling en bereikt daarmee niet alleen onze oren maar ook die van de andere wereld. Dat geloven we instinctief. Daarom hangen we klokken in kerktorens en luiden ze als er geesten in het geding zijn.
Natuurlijk zijn er rond klokken massa's legendes.
Zoals deze.
Klokken in Roemenië Luiden uit Zichzelf lees ik in FATE van september 2000.
Hee, da's apart.
In de 14de eeuw stierf in zuid Roemenië de abt van het Rimet klooster, terwijl hij op het land werkte met zijn medebroeders. De klokken van de abdij begonnen plotseling te luiden, toen het lichaam van de heilige abt naar de kapel werd gedragen.

Maar er is meer. Sint Joseph de Grote, monnik op Mount Athos en in andere abdijen, werd geboren in 1568. Hij kon zieken genezen en met een pendel onderaardse bronnen opsporen. Een psychisch begaafd figuur dus.
Op het moment van zijn dood begonnen de klokken van zijn abdij uit zichzelf te luiden.
In 1777 luidde onverwacht een klok die Buga heette in de Putna abdij in Roemenie. Toen de monniken op het geluid afkwamen hield de klok meteen zijn klepel. Waarom die welluidende oprisping? Dat vertelt het verhaal niet.
Na de Eerste Wereldoorlog probeerden Duitse soldaten zich in Boekarest een klok van brons, zilver en goud toe te eigenen. Maar toen ze de klokkentoren bestegen begon de bel uit zichzelf te luiden. De Duitsers, niet gehinderd door morele heldhaftigheid, namen de benen.
In 1956 gebeurde iets dergelijks toen Vader Valerian, de abt van het Pitestean klooster in zuid Roemenie, stierf.
Op de dag van zijn overlijden deden de klokken van de abdij en van de dorpen in de omgeving tegelijkertijd van zich spreken. De atheïsten deden het in hun broek en de communistische authoriteiten bevalen dat de klokkentouwen moesten worden afgesneden. Zo'n luide vrijheid van meningsuiting kon niet worden getolereerd.