PSYCHOMANTEUM

Om te begrijpen wat een Psychomanteum is moeten we terug naar de Griekse beschaving.
Telkens wanneer de Grieken voor moeilijke beslissingen stonden, raadpleegden ze een orakel. Het bekendste daarvan was het oracle van Delphi, waar een vrouw, de Pythia, boven kwalijke vulkanische zwaveldampen zat en in benevelde toestand haar door geesten geinspireerde voorspellingen doorgaf. Een ongezonde baan.
Enig in zijn soort was het Necromanteion, het orakel van de doden, in Ephyra, waarvan door Plato gewag wordt gemaakt in ' De Republiek'.
Was dit de plek waar Orpheus op zoek ging naar zijn geliefde Euridice?
Ook nu nog moeilijk bereikbaar, moet het in de Oudheid een hele onderneming geweest zijn om er te komen. Maar voor de ernstige zoeker naar 'geestelijke' leiding verhoogde dat waarschijnlijk de anticipatie. Het orakel lag eeuwen verborgen onder de aarde. Enige jaren geleden is men met de opgravingen begonnen en nu wordt het labyrint langzaam blootgelegd. Het dak is er niet meer, maar de kamers van de priesters en de slaapvertrekken van de pelgrims die hier 2000 jaar geleden een maand lang verbleven, zijn niet moeilijk te vinden.
Wie zijn doden wilde horen spreken verbleef hier in duisternis en stilte, onder de grond, en alleen met zijn gedachten en verlangen.
Na weken van geestelijke en lichamelijke voorbereiding en dwalen door het doolhof, symbolisch voor het onderbewuste, werd de pelgrim tenslotte door priesters geleid naar de grootste ruimte van het Necromanteion, verlicht met toortsen, met in het midden een koperen bassin water. De zoeker was nu gereed om in dat spiegelende oppervlak geesten op te roepen en met hen te spreken. Wat hij daar vernam mocht hij onder geen voorwaarde onthullen.

Raymond Moody, de psychiater die wereldbekendheid heeft gekregen met zijn eerste boek 'Life after Life', over Bijna Dood Ervaringen, stuitte in 1987 op een serieus boek over 'crystal gazing' ; het gebruik van glanzende oppervlakken voor het stimuleren van visioenen en de technieken die daar door de eeuwen heen voor ontwikkeld zijn. Al lezend realiseerde hij zich dat in dit door de wetenschap onontgonnen gebied een weelde aan informatie schuilt over de
werking van de menselijke geest, en haar vermogen met andere werkelijkheden contact te maken.

Door zijn relaties met mensen voor wie de dood en wat daarna komt een grote en levensveranderende rol speelde, was Moody geinteresseerd in technieken die ook in deze tijd dat wonderlijke schemergebied van de geest kunnen ontsluiten, en misschien mensen kan helpen hun verdriet om hun overleden dierbaren te verwerken.
Aan de hand van beschrijvingen van het Griekse Necromanteion ontwikkelde Moody zijn eigen ' Psychomanteum', in z'n eigen huis. Hij creërde een kleine met zwarte gordijnen afgesloten ruimte, met centraal een grote spiegel, die zo was opgehangen dat hij de bezoeker niet kon weerspiegelen. Voor de spiegel zette hij een makkelijke fauteuil.
De ruimte is flauw verlicht met een kleine lamp die achter de fauteuil is opgesteld.

In het begin was het een experiment. Gaandeweg ontwikkelde Moody een soort moderne equivalent van de geestelijke en lichamelijke pelgrimage uit de Oudheid, alleen is de preparatie nu een dag, ipv een maand.
De voorbereiding van de kandidaat bestaat uit o.a. een gesprek en een wandeling met Moody. Die staan in het teken van herinneringen aan de overledene. Door de zoeker uitgebreid te laten vertellen, krijgt degene die hij die avond in het Psychomanteum wil ontmoeten steeds meer vorm in diens beleving. Daarnaast kan hij fotoalbums bekijken of zich verdiepen in voorwerpen die betekenis hebben in verband met de overledene.
Zijn 'pelgrimstocht' naar het eigenlijke psychomanteum, waar hij pas in de schemering zal plaatsnemen, gaat door een wonderlijke mengelmoes van impressies, waar elke logica aan ontbreekt. Kunst afgewisseld met stripfiguren,
muziek en activiteiten die de zintuigen prikkelen, en de hersens in een ontvankelijke, niet rationele toestand brengen. Een verwarrende ervaring, waarbij de kandidaat gaandeweg zijn houvast aan de realiteit kwijtraakt.
Na een lichte maaltijd, als de schemering intreedt, gaat de zoeker naar boven, waar hij in de fauteuil plaatsneemt en de gordijnen sluit.

Vanaf dat moment is hij alleen.
Maar niet voor lang. In de meeste gevallen heeft er inderdaad een of andere vorm van ontmoeting plaats. Die kondigt zich aan wanneer de spiegel troebel lijkt te worden, en de kandidaat in een veranderde bewustzijnstoestand open staat voor visioenen. Bij iedereen anders. Sommigen zien niets maar horen des te meer, anderen berichten dat ze het gevoel hebben in de spiegel te stappen als Alice in Wonderland, of de overledene komt zelf 3-dimensionaal uit de spiegel. Soms is er dan een gesprek, en zelfs aanraking mogelijk. Het komt ook regelmatig voor dat er in het Psychomanteum niets gebeurt, maar dat de kandidaat later in z'n eigen huis verschijningen ziet.
Wat er ook gebeurt, voor de betreffende persoon is de ervaring altijd indrukwekkend en onvergetelijk, en soms kan er iets worden afgemaakt dat door de dood ontijdig was afgebroken.