GLAZEN GELUK

Wie kent er niet het gevoel van verlies als een voorwerp waarmee we een emotionele band hebben verloren of kapot gaat, of nog erger: wordt gestolen. Het gaat niet om de geldwaarde, zeggen we dan, maar om de emotionele waarde. En dat is waar.
Waarde van dingen hangt meestal niet af van hoeveel we zelf of een ander ervoor hebben betaald, maar van hoe we eraan gekomen zijn en waar de geschiedenis van het voorwerp en die van onszelf met elkaar zijn verstrengeld.

Natuurlijk was dat in vroeger eeuwen net zo. Sommige stukken waren al generaties lang in de familie, en rond die dingen waren soms legenden geweven over herkomst en bedoeling, die zichzelf instand hielden doordat ze een belangrijk element in de familiegeschiedenis waren geworden.
Merkwaardig is dat breekbare voorwerpen dan vaak een symbool worden voor de breekbaarheid van voorspoed en geluk, en een voorspelling of waarschuwing van Hoger Hand die twee breekbaarheden aan elkaar koppelt. Zoals in de volgende anecdote in een boekje uit eind 19de eeuw van T.F.Thiselton Dyer (1848-1923):

In Eden Hall in Cumberland, eigendom van de familie Musgrave, werd generaties lang een kostbaar drinkglas bewaard. ▲
De traditie wil dat in het grijze verleden een butler water ging halen bij de op het terrein gelegen bron van St. Cuthbert, waar hij een groep elfen aantrof die rond genoemd glas dansten. De butler griste het met grote tegenwoordigheid van geest weg. Natuurlijk deden de elfen alles om het glas weer in hun bezit te krijgen, maar de butler was groot en de elfen klein, en eerlijk of niet: het glas kregen ze niet meer terug.
Tenslotte gaven de elfen het op, maar riepen een omineuze voorspelling:

Als dit glas breekt of valt
Is dat het eind van het geluk van Eden Hall

Het eerste gedrukte verslag van deze legende verscheen in 1791. De familie had zo'n heilig respect voor het glas dat het door niemand aangeraakt en door weinigen gezien werd. Wanneer iemand van de familie uit het glas dronk werden er zorgvuldig maatregelen getroffen om het glas te beschermen. Het werd bewaard in een speciale leren hoes.
Het glas is heel gebleven, en in 1926 werd het in bruikleen gegeven aan het Victoria en Albert Museum, dat het in 1958 aankocht. Sindsdien is het daar te bewonderen in de glas gallery