P.M.H.ATWATER

Van de vele boeken die er over Bijna Dood Ervarinegen zijn geschreven is bij ons dat van cardioloog Pim van Lommel, 'Eindeloos Bewustzijn' verreweg het bekendste. Van alle anderen die erover gepubliceerd hebben en die vertaald zijn in het \nederlands is waarschijnlijk dat van Raymond Moody, 'Leven na dit Leven', het meest invloedrijk geweest en ook het meest gelezen. Moody was de eerste die halverwege de 70er jaren systematisch onderzoek deed naar BDE's en de ervaringen onderbracht in een wetenschappelijk hanteerbaar model.
Door zijn pioniersarbeid werden de ervaringen in kaart gebracht en door zijn boeken onder de aandacht van een groot publiek, en het was daardoor dat de mensen die het meemaakten eindelijk doorkregen dat ze niet de enigen waren met zo'n levensveranderende ervaring.
Dat was een groot goed voor wie het meemaakte, en ook een zegen voor skeptici, want de controverse barstte onverwijld los, en duurt nog steeds onverminderd voort.
In Amerika werd in 1981 IANDS (International Association for Near Death Studies) opgericht, en in Nederland volgde in 1988 de stichting Merkawa, die nauwe banden onderhoudt met haar grote zus in de USA.

Iemand die decennia lang aan de weg timmerde was P.M.H. Atwater. Sinds 1978 is ze een van de belangrijkste sprekers en denkers op het gebied van de bijna dood ervaring, die ze zelf in 1977 drie keer heeft meegemaakt.
Ze schreef tot nu toe 15 boeken waarin alle aspecten van het verschijnsel aan de orde komen. Op z'n minst één van die boeken is vertaald: 'Naar het licht' (Strengholt 1995).

Aan alles komt een eind.
In het zomernummer van "Vital Signs' , het blad van IANDS, lees ik haar afscheidsartikel. Haar decennialang getrek van plaats naar plaats om lezingen te geven en symposia te leiden is voorbij.
Maar in dit afscheiddsartikeltje beschrijft ze hoe het allemaal zo gekomen is, hoe de 'Stem Als Geen Andere' haar tijdens de derde BDE opdroeg drie boeken te schrijven; 'one for each death' - een voor iedere 'dood', en haar verder stuurde in de richting van research. En wie ben je dan om die Stem aan je laars te lappen.
Maar de hemelse bemoeienis ging blijkbaar nog verder. Atwater vertelt hoe ze onder het schrijven werd begeleid door 'sparkles', vonkjes, die de inhoud voor haar uitspelden. Nooit was ze van plan geweest om een boek te schrijven, maar de dingen verlopen niet altijd volgens plan. Nu moest ze wel. Het werden er 15.
Allemaal gecheckt in meditatie en gebed om erachter te komen of ze zichzelf voor de gek zat te houden of dat het echt gebeurde zoals ze het zag.
Het 16de boek is in voorbereiding, het zal in januari 2011 uitkomen, en de werktitel is: 'Straight Talk about the Near-Death Experience: Who we Are as Humans, Where We're Headed as the Souls We Truly Are.

In dit boek, zegt Atwater, zeg ik dingen die ik tevoren nooit heb durven zeggen, en beken ik dat ik energie kan zien.
In de tien jaar voor haar BDE's deed Atwater al onderzoek naar bewustzijnstoestanden, mystieke ervaringen en psychische fenomenen. In dit boek heeft ze de ervaringen van bij elkaar 7000 mensen verzameld via persoonlijke interviews. Is het een obesessie? Zeker, zegt ze zelf.


Het meest overheersende gevoel na zoveel jaar veldwerk is dankbaarheid, gericht aan al die mensen die hun buitengewone levens met haar durfden delen, en in de eerste plaats aan Kenneth Ring, psychisch onderzoeker en auteur van boeken over deze en andere ervaringen, die in 1977 in een boekhandel een klein boekje vond: "I Died Three Times' , en toen alles op alles zette om Atwater, totaal onbekend, te vinden.
Zo wordt onze weg uitgestippeld, en zo gebeuren wonderen.
We kijken uit naar dat allerlaatste boek!