STUDIE

Is het jullie ook wel eens opgevallen dat je tegenwoordig overal deskundig in kunt zijn? Dat televisieprogramma's van ernstige aard blikken geleerden in voorraad schijnen te hebben die doceren in de meest minuscule uitwassen van het intellectuele erfgoed?
Soms bekruipt me het gevoel dat iemand die een boek gelezen heeft zich al deskundig mag noemen en zich kan betitelen met een bizar specialisme, maar dat zal mijn cynisme wel wezen.
Maar lezend in een van mijn favoriete tijdschriften, FATE, kom ik koren op mijn molen tegen: Lady Di is in dood en leven serieus onderwerp van studie geworden. Studenten in California kunnen cursussen volgen in het leven en lijden van prinses Diana. Diana is een academische discipline geworden, en researchers in het veld van 'Diana-studies' zijn doende met het onderzoeken van haar impact op de Britse maatschappij en cultuur, en verdiepen zich in haar boulimia, paper dolls en neurotische trekken alsof dat onderwerpen zijn waar wij allen de vruchten van kunnen plukken.
Academische werken zijn verschenen met titels als 'Planet Diana: Cultural Studies and Global Mourning' en meer van dat geleerds.
Er wordt gesproken over 'het digestiv system' waarvan het publiek en Diana deel uitmaken.
Getver.
Studenten aan Universiteiten in Engeland, de US en Australië gaan zich te buiten aan diepe reflecties over haar leven en dood. Conferenties zijn er belegd en symposia, vele artikelen zijn er geschreven en prijzen uitgereikt voor de beste academische prestaties in het Di-field.
Hoe gek kunnen we worden?
Hebben we geen andere helden om te vereren, als er zo nodig vereerd moet worden?
Na de verkiezingen waar een bedenkelijk persoon honderdduizenden achter zich kreeg omdat hij toevallig ook uit Limburg komt en dus 'Ons Geert' genoemd kan worden, kunnen we ons weer eens af gaan vragen op grond waarvan we onze volksvertegenwoordigers kiezen.
Nu dat voorbij is zitten we midden in de voetbalgekte. De hamstring van Arjan Robben, even verdreven door ons stemgedrag, kan nu weer de kranten vullen, mocht het toch niet meevallen voor onze held.
O gottegot ik moet er niet aan denken als we straks gaan verliezen. Al dat leed.
Maar stel dat het onmogelijke gebeurt: verlies in de kwart finale, dan hebben ze vast heldhaftig gestreden. Beslist.
Gelukkig hebben onze helden een acceptabel inkomen.
Dat mag dan ook wel.
Allicht zal er dan weer iemand promoveren op de ins en outs van de voetbalscene.
Zodat anderen ervan kunnen leren.

Maar zonder dollen: hoe kritisch zijn we op de keuze van onze rolmodellen?
Over het paard getilde voetballers, onbenullige BN'ers en gestoorde prinsessen, wat zegt dat over onszelf?