MIST

We moeten er niet te licht over denken: wonderen bestaan.
En hoewel ze soms niets met God of geloof te maken hebben, is toch die koppeling er eentje om naar uit te kijken.
Dat doen ze in het Vaticaan al een tijdje vanwege de op handen zijnde zaligverklaring van de vorige paus.
Helaas is het wonder dat hij scheen verricht te hebben weer in duigen gevallen, en nu is het wachten dus op een die beklijft. St. Juttemis zal beslist niet worden afgewacht: er is haast bij.
Alsof de kerk nog niet genoeg heiligen heeft. Zoveel dat we door de bomen het bos niet meer kunnen waarnemen.
Daarom is het zo mooi als een echt lichtgevend wonder door die bomen schijnt en ons op het rechte pad houdt.
Zo'n licht is de heilige St. Cuthbert van Lindisfarne (Northumbria). Misschien heb je nooit van hem gehoord, maar hij was in zijn tijd, de 7de eeuw AD een man van aanzien. Zoals dat in die jaren vaker voorkwam hield hij het midden tussen een monnik, een kluizenaar, een geleerde en een soldaat.
In 684 werd Cuthbert bisschop van Lindisfarne waar hij drie jaar later stierf en werd begraven. Na veel omzwervingen werden rond 900 AD zijn stoffelijke resten overgebracht naar een kerk in Durham.
Toen in 1104 de kathedraal van Durham werd voltooid, kreeg Cuthbert daar een definitief onderkomen.
Volgens de legende was hij bij die laatste opgraving nog in goede staat, en daarmee een van de 'incorruptables' waar de kerk een bewijs van heiligheid in ziet.
Zijn cultus kwam daardoor niet moeilijk van de grond en pelgrims stroomden toe.

Cuthbert bleek een ware beschermheilige van het gebied dat hem lief was.
Aan veldslagen geen gebrek. Kloosters en abdijen waren vaak doelwit van vijandelijke plunderingen.
In 1346, kort voor de veldslag van Neville's Cross, werd de abt van Durham Abbey in een droom door Cuthbert bezocht. Het klooster en de monniken zouden gespaard blijven als de abt een overkleed van Cuthbert als vaandel in de strijd zou dragen. Dat hielp; de abdij werd gespaard. Sindsdien ging Cuthberts kleding mee in elke strijd, en hij werd gezien als de beschermer van de regio.

Daarmee is het niet afgelopen met Cuthbert. Heiligen hebben tenslotte het eeuwige leven.
In de zomer van 1943 was een squadron van de Luftwaffe op weg naar Northumbria om een viaduct in Durham te bombarderen. Daarmee zou een belangrijke noord-zuid spoorweg onbruikbaar zijn geworden.
Het plan was om ook de stad Durham en zijn beroemde kathedraal mee te nemen in de destructie, want het is zonde om niet te doen wat men kan, als het om vernietiging gaat.
Maar precies toen de bommenwerpers hun doel naderden, kwam er uit het niets een mist opzetten. Die mist spreidde zich uit over de stad, de kathedraal, en elke landschappelijk oriëntatiepunt.
De vliegtuigen dropten hun bommen buiten de stad en hoopten er het beste van. Durham was nauwelijks getroffen.

Niemand heeft ooit een verklaring kunnen geven voor de spontaan opgekomen mist. De nacht was helder en de maan bescheen het landschap waar St Cuthbert zijn deken beschermend overheen heeft gelegd.
Zulke heiligen, daar heb je wat aan.