Op internet en in de Engelse pers is het een en ander te doen over de onlangs uitgebrachte film 'The King's Speech' . De film is gebaseerd op historie, beschreven in het gelijknamige boek van Mark Logue en Peter Conradi.
Mozes stotterde, en had Aaron om het woord te doen. Maar koningen moeten hun mond open kunnen doen zonder problemen. Anders zijn ze ongeschikt voor hun vak. Stel u een troonrede voor met een stotterende koningin. Wat een pijnlijke momenten zou dat opleveren.
Koning George VI (1895-1952) ► de vader van Elizabeth II, was een stotteraar.
Maar met de hulp van de Australische stemspecialist Lionel Logue (1880-1953) overwon hij zijn handicap. Het verhaal (geschreven door Lionel's kleinzoon) en de film gaan over de therapie en genezing van de koning, en over de vriendschap die ontstond tussen beide mannen.
Hoewel het hoe dan ook een bijzonder verhaal is, ontbreekt er een element aan dat het nog bijzonderder maakt: Lionel Logue was een Spiritualist.
Maar eerst iets over Lionel's roeping.
Geboren in Adelaïde, in zuid Australia ontdekte hij als jongeman de schoonheid van ritme en klank tijdens het lezen van het beroemde gedicht van Longfellow, 'Hiawatha' . Met zijn aangeboren gevoel voor taal wilde hij zich verder ontwikkelen in dramatische vaardigheden en vertelkunst.
In 1911 ging Logue zich verdiepen in spreken in het openbaar, en na de Eerste Wereldoorlog behandelde hij soldaten met spraakproblemen tengevolge van shell-shock.
In 1924 verhuisde hij met zijn vrouw Myrtle en hun drie kinderen naar London, waar hij een praktijk opende voor spraaktherapie. Daar werd hij in 1926 gevonden door Albert, Duke of York, de latere King George VI. De toekomstige koning was beducht voor spreken in het openbaar, en zulke noodzakelijke gelegenheden waren zowel voor hem als voor de toehoorders een kwelling.
Logue diagnosticeerde zijn probleem en gaf hem stemoefeningen van een uur per dag.
Er ontstond een warme vriendschap tussen de twee mannen, en de therapie ging door ook toen Duke Albert in 1936 tot King George werd gekroond. In Buckingham Palace was Logue als kind aan huis.
De spraak therapeut gaf de koning 'tongtwisters' om op te oefenen als hij een publieke speech moest houden. In de loop van 20 jaar leerde de koning met steeds meer zelfvertrouwen spreken, en op den duur was er van zijn stotter niets meer te merken. Meestal was Logue op de achtergrond aanwezig bij de speeches van de koning. Zo ook op 8 mei 1945 bij de bevrijdingsspeech na de capitulatie van Duitsland. Logue was toen al geridderd door de koning voor zijn buitengewone verdienste. Tot diens dood bleef de vriendschap. Logue leefde maar een jaar langer dan de koning.
Myrtle, Logues aanbeden vrouw, was gestorven in 1945. De ontroostbare therapeut overwoog zelfmoord, maar gelukkig nam hij contact op met de in die dagen beroemde journalist en Spiritualist Hannen Swaffer, in de hoop dat die hem naar een goed medium kon verwijzen. Dat bleek geen probleem. Swaffer benaderde Lilian Bailey, die meteen toestemde een 'man in grote moeilijkheden' te helpen. Bailey en Logue kenden elkaar niet en Swaffer had geen informatie gegeven, zoals dat hoort bij bonafide mediums.
Meteen aan het begin van de seance, nog vóór Bailey in trance ging, meldde zij de aanwezigheid van koning George V, die haar vroeg zijn dank over te brengen voor wat Logue voor zijn zoon had gedaan. Bailey was van haar stuk gebracht. Koningen komen niet dagelijks langs, tenslotte. Bij die eerste seance kwam Myrtle nog maar vaag door. dat veranderde bij de tweede bijeenkomst. Een ontroerende scène volgde waarin Logue werd overtuigd van haar voortbestaan en de onsterfelijkheid van hun liefde. Samen met haar gids, William Wootton, beantwoordde het medium alle vragen die Logue aan Myrtle wilde stellen, en voor hem was er na een aantal zittingen geen enkele twijfel meer: Myrtle en hij zouden elkaar terugzien.
Logue kraag ook informatie over zijn 'onbegrijpelijke'vertrek uit Australië en zijn drang om in Londen te gaan wonen. Dat was allemaal de bedoeling geweest. Bovendien bleek nu dat Logue zelf ook psychische gaven had, waardoor hij vaak een diagnose kon stellen bij zijn patiënten nog voor ze iets hadden gezegd.
Na zijn dood in 1953 keerden Lionel Logue en zijn 'soulmate' Myrtle beiden terug in de kring van Lilian Bailey.
Mozes stotterde, en had Aaron om het woord te doen. Maar koningen moeten hun mond open kunnen doen zonder problemen. Anders zijn ze ongeschikt voor hun vak. Stel u een troonrede voor met een stotterende koningin. Wat een pijnlijke momenten zou dat opleveren.
Koning George VI (1895-1952) ► de vader van Elizabeth II, was een stotteraar.
Maar met de hulp van de Australische stemspecialist Lionel Logue (1880-1953) overwon hij zijn handicap. Het verhaal (geschreven door Lionel's kleinzoon) en de film gaan over de therapie en genezing van de koning, en over de vriendschap die ontstond tussen beide mannen.
Hoewel het hoe dan ook een bijzonder verhaal is, ontbreekt er een element aan dat het nog bijzonderder maakt: Lionel Logue was een Spiritualist.
Maar eerst iets over Lionel's roeping.
Geboren in Adelaïde, in zuid Australia ontdekte hij als jongeman de schoonheid van ritme en klank tijdens het lezen van het beroemde gedicht van Longfellow, 'Hiawatha' . Met zijn aangeboren gevoel voor taal wilde hij zich verder ontwikkelen in dramatische vaardigheden en vertelkunst.
In 1911 ging Logue zich verdiepen in spreken in het openbaar, en na de Eerste Wereldoorlog behandelde hij soldaten met spraakproblemen tengevolge van shell-shock.
In 1924 verhuisde hij met zijn vrouw Myrtle en hun drie kinderen naar London, waar hij een praktijk opende voor spraaktherapie. Daar werd hij in 1926 gevonden door Albert, Duke of York, de latere King George VI. De toekomstige koning was beducht voor spreken in het openbaar, en zulke noodzakelijke gelegenheden waren zowel voor hem als voor de toehoorders een kwelling.
Logue diagnosticeerde zijn probleem en gaf hem stemoefeningen van een uur per dag.
Er ontstond een warme vriendschap tussen de twee mannen, en de therapie ging door ook toen Duke Albert in 1936 tot King George werd gekroond. In Buckingham Palace was Logue als kind aan huis.
De spraak therapeut gaf de koning 'tongtwisters' om op te oefenen als hij een publieke speech moest houden. In de loop van 20 jaar leerde de koning met steeds meer zelfvertrouwen spreken, en op den duur was er van zijn stotter niets meer te merken. Meestal was Logue op de achtergrond aanwezig bij de speeches van de koning. Zo ook op 8 mei 1945 bij de bevrijdingsspeech na de capitulatie van Duitsland. Logue was toen al geridderd door de koning voor zijn buitengewone verdienste. Tot diens dood bleef de vriendschap. Logue leefde maar een jaar langer dan de koning.
Myrtle, Logues aanbeden vrouw, was gestorven in 1945. De ontroostbare therapeut overwoog zelfmoord, maar gelukkig nam hij contact op met de in die dagen beroemde journalist en Spiritualist Hannen Swaffer, in de hoop dat die hem naar een goed medium kon verwijzen. Dat bleek geen probleem. Swaffer benaderde Lilian Bailey, die meteen toestemde een 'man in grote moeilijkheden' te helpen. Bailey en Logue kenden elkaar niet en Swaffer had geen informatie gegeven, zoals dat hoort bij bonafide mediums.
Meteen aan het begin van de seance, nog vóór Bailey in trance ging, meldde zij de aanwezigheid van koning George V, die haar vroeg zijn dank over te brengen voor wat Logue voor zijn zoon had gedaan. Bailey was van haar stuk gebracht. Koningen komen niet dagelijks langs, tenslotte. Bij die eerste seance kwam Myrtle nog maar vaag door. dat veranderde bij de tweede bijeenkomst. Een ontroerende scène volgde waarin Logue werd overtuigd van haar voortbestaan en de onsterfelijkheid van hun liefde. Samen met haar gids, William Wootton, beantwoordde het medium alle vragen die Logue aan Myrtle wilde stellen, en voor hem was er na een aantal zittingen geen enkele twijfel meer: Myrtle en hij zouden elkaar terugzien.
Logue kraag ook informatie over zijn 'onbegrijpelijke'vertrek uit Australië en zijn drang om in Londen te gaan wonen. Dat was allemaal de bedoeling geweest. Bovendien bleek nu dat Logue zelf ook psychische gaven had, waardoor hij vaak een diagnose kon stellen bij zijn patiënten nog voor ze iets hadden gezegd.
Na zijn dood in 1953 keerden Lionel Logue en zijn 'soulmate' Myrtle beiden terug in de kring van Lilian Bailey.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten