Orgaan
donatie.
De
meesten van ons vinden dat ze moreel verplicht zijn om hun inhoud ter
beschikking te stellen van wie er wat aan kan hebben. Na hun dood, als het even
kan.
Het
tekort aan donoren wordt sterk benadrukt in elke actie, en er gaan stemmen op
om donatie automatisch in werking te zetten, tenzij men uitdrukkelijk NEE heeft
gezegd. En zelfs dan is het nog maar de vraag of een arts toch niet in de
verleiding komt...onder druk van een belangrijke ontvanger, bij afwezigheid van
standvastige familie, of onder druk van
een leuk bedrag dat hij goed kan gebruiken. De donor is toch dood, dus wat
geeft het.
We
lezen regelmatig hoe er in sommige landen zelfs kinderen en volwassenen die
beslist prijs stellen op hun organen daarvan ontdaan worden, ten behoeve van de
rijken die, misschien, hun lever of hun hart hebben kapotgezopen. Zoals
bijvoorbeeld in China leden van de bewonderenswaardige Falun Gong beweging en
masse 'toevallig' overlijden en minder toevallig vermoord worden, zodat hun
hart en de rest 'vrijkomt' voor transplantatie.
Een
hellend vlak, dat is duidelijk. Een praktijk die een gemeenschap kan verdelen
tussen 'wenselijke' en 'ongewenste' individuen. Waar hebben we dat meer
gehoord?
Ik heb
NEE ingevuld in het donorregister.
Niet omdat
ik anderen geen tweede kans gun, maar om een aantal in mijn ogen goede redenen.
Die
betreffen zowel het feit van donatie op zich als de afwezige objectieve
voorlichting van, en door, de mensen die er belang bij hebben.
Dat
laatste vind ik ronduit schandalig.
We
worden op ons gemoed getimmerd en bekogeld met getuigenissen van 'dankbare'
mensen, en van smachtende wachtenden. De mensen van wie de operatie mislukt, degenen
die blijven sukkelen, handenvol medicijnen slikken met alle bijwerkingen en
evengoed kampen met afstoting, degenen die al aan hun derde orgaan toe zijn, die
mensen worden zorgvuldig buiten beeld gehouden. Zoals met meer operatieve
ingrepen het geval is wordt ook de betreffende ontvanger vermoedelijk niet
alles verteld. Een ontvanger wil leven, en de rest is bijzaak, dat zie je dan
wel weer.
Maar
leven willen we allemaal. De lobby lijkt erop gericht om de NEE- zegger zich
schuldig te laten voelen, schuldig dat hij leeft ten koste van een ander, die
misschien zijn organen zo goed kan gebruiken, want hij wil trouwen/kinderen
krijgen/sporten/ kortom, nuttig leven. En jij, kun je een ander met een goed
geweten dat geluk ontzeggen door je organen straks te laten rotten?
Mijn
antwoord is JA.
Er zijn
goede aanwijzingen dat onze persoonlijkheid niet alleen in onze hersens maar in
elke cel van ons lichaam huist. Iemand die mijn hart of long krijgt, krijgt
daarmee ook een heleboel van mij. Daar zit hij niet op te wachten.
Getransplanteerde
organen kunnen voor een persoonsverandering zorgen. Dat is geen esoterische
onzin, dat is vele malen ervaren, onderzocht en beschreven, alleen natuurlijk
niet in Nederland, waar de debunkerslobby alles overstemt.
Doe je
dat niet, dan zal het nog gedeeltelijk aan het stoffelijke lichaam verbonden
ziel in grote verwarring raken.
Dat
brengt ons dan gelijk weer terug op de verderfelijke praktijk van de snelle
oogst.
Het is
logisch dat artsen, beroepshalve meer
geïnteresseerd in het lichaam dan in de ziel, meer zien in de rechten van een
levende op een tweede kans, dan in de rechten van een dode op een rustige
overgang.
Daarom
wordt de toestemming van de omgeving voor donatie niet zelden afgedwongen, en vaak
onder de meest kwetsbare omstandigheden waarin niemand van de betrokkenen ze
allemaal op een rij heeft. Want de organen van een zwaar zieke of van moeder
van 98, die hoeft niemand meer, maar de organen van een omgekomen kind, daar
liggen velen op te wachten.
Organen
worden geoogst als iemand hersendood is verklaard. Zonder werkende hersenen is
er geen mens meer over. Dat hoort te worden vastgesteld met EEG's en
hersenscans. Het lichaam wordt in leven gehouden aan slangen en pompen tot de
ontvanger gereed is, zodat in een moeite door de warme organen van de dode in
de levende ontvanger kunnen worden geplant.
Maar er
zijn gevallen bekend van mensen die hersendood zijn verklaard maar toch weer
bijkomen.
Zo is
onlangs het St Joseph's ziekenhuis in New York aangeklaagd nadat een hersendode
patiënt met een overdosis vlak voor ze werd opengesneden de ogen opsloeg. Niet
dat dat onverwacht was, de dokters hadden gewoon verzuimd de observaties van de
verpleegkundige: normale reflexen, ademhaling, serieus te nemen. Ze hadden haar
organen nodig, en iemand die een overdosis neemt kan gemist worden. Het
ziekenhuis zag geen reden de blunder te melden, maar een krant maakte er werk
van. Tja, ze hadden die brainscan maar achterwege gelaten. It's all about
priorities, isn't it?
Persoonlijk
geloof ik dat ons leven niet eindeloos gerekt mag worden, net zo min als
bekort.
Ik
denk, met alle respect voor wie daar anders over denkt, dat onze tijd is
toegemeten, en dat we ons, als die tijd is verstreken, moeten neerleggen bij
het feit dat het leven eindig is.
Liefst
al een tijdje eerder. Zodat we, als onze organen het begeven, kunnen leven met
het feit dat niet overal een oplossing voor is, en dat we geen vanzelfsprekend
'recht' hebben op leven.
De
wetenschapper die onlangs bekend maakte dat hij binnen twee jaar het hoofd van
iemand kan transplanteren op het lichaam van een hersendode is wat mij betreft
ongeneeslijk van God los. Dat is Frankenstein Live.
Zo
iemand zou moeten worden gegrepen en levenslang moeten worden opgesloten.
Dat we
dat niet doen is een teken dat we collectief naar ons hoofd moeten laten
kijken.
Zo'n
operatie zou 12 miljoen dollar kosten, met 100 man personeel.
Ik wed
dat er kandidaten voor zijn.
Spijt
is geen optie als een ander lichaam zich met je hoofd uit de voeten maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten