zaterdag 13 juli 2013

ORGANISCH


Orgaan donatie.

De meesten van ons vinden dat ze moreel verplicht zijn om hun inhoud ter beschikking te stellen van wie er wat aan kan hebben. Na hun dood, als het even kan.

Het tekort aan donoren wordt sterk benadrukt in elke actie, en er gaan stemmen op om donatie automatisch in werking te zetten, tenzij men uitdrukkelijk NEE heeft gezegd. En zelfs dan is het nog maar de vraag of een arts toch niet in de verleiding komt...onder druk van een belangrijke ontvanger, bij afwezigheid van standvastige familie,  of onder druk van een leuk bedrag dat hij goed kan gebruiken. De donor is toch dood, dus wat geeft het. 

We lezen regelmatig hoe er in sommige landen zelfs kinderen en volwassenen die beslist prijs stellen op hun organen daarvan ontdaan worden, ten behoeve van de rijken die, misschien, hun lever of hun hart hebben kapotgezopen. Zoals bijvoorbeeld in China leden van de bewonderenswaardige Falun Gong beweging en masse 'toevallig' overlijden en minder toevallig vermoord worden, zodat hun hart en de rest 'vrijkomt' voor transplantatie.

Een hellend vlak, dat is duidelijk. Een praktijk die een gemeenschap kan verdelen tussen 'wenselijke' en 'ongewenste' individuen. Waar hebben we dat meer gehoord? 

Ik heb NEE ingevuld in het donorregister.

Niet omdat ik anderen geen tweede kans gun, maar om een aantal in mijn ogen goede redenen.
Die betreffen zowel het feit van donatie op zich als de afwezige objectieve voorlichting van, en door, de mensen die er belang bij hebben.
Dat laatste vind ik ronduit schandalig.

We worden op ons gemoed getimmerd en bekogeld met getuigenissen van 'dankbare' mensen, en van smachtende wachtenden. De mensen van wie de operatie mislukt, degenen die blijven sukkelen, handenvol medicijnen slikken met alle bijwerkingen en evengoed kampen met afstoting, degenen die al aan hun derde orgaan toe zijn, die mensen worden zorgvuldig buiten beeld gehouden. Zoals met meer operatieve ingrepen het geval is wordt ook de betreffende ontvanger vermoedelijk niet alles verteld. Een ontvanger wil leven, en de rest is bijzaak, dat zie je dan wel weer.

Maar leven willen we allemaal. De lobby lijkt erop gericht om de NEE- zegger zich schuldig te laten voelen, schuldig dat hij leeft ten koste van een ander, die misschien zijn organen zo goed kan gebruiken, want hij wil trouwen/kinderen krijgen/sporten/ kortom, nuttig leven. En jij, kun je een ander met een goed geweten dat geluk ontzeggen door je organen straks te laten rotten? 

Mijn antwoord is JA. 

Er zijn goede aanwijzingen dat onze persoonlijkheid niet alleen in onze hersens maar in elke cel van ons lichaam huist. Iemand die mijn hart of long krijgt, krijgt daarmee ook een heleboel van mij. Daar zit hij niet op te wachten.
Getransplanteerde organen kunnen voor een persoonsverandering zorgen. Dat is geen esoterische onzin, dat is vele malen ervaren, onderzocht en beschreven, alleen natuurlijk niet in Nederland, waar de debunkerslobby alles overstemt.

 Een ander punt is dat bijna elke esoterische traditie, en ook de waarnemingen van betrouwbare helderzienden het erover eens zijn dat doodgaan een proces is. Niet hup in het zwarte gat, of hup in de hemel, maar een langzaam en geleidelijk losmaken van de levenskracht uit elke cel van het lichaam. Voor sommigen is dat een zichtbaar proces dat drie dagen of langer kan duren, en in die tijd zou het lichaam met rust gelaten moeten worden.
Doe je dat niet, dan zal het nog gedeeltelijk aan het stoffelijke lichaam verbonden ziel in grote verwarring raken. 

Dat brengt ons dan gelijk weer terug op de verderfelijke praktijk van de snelle oogst.

Het is logisch dat  artsen, beroepshalve meer geïnteresseerd in het lichaam dan in de ziel, meer zien in de rechten van een levende op een tweede kans, dan in de rechten van een dode op een rustige overgang.
Daarom wordt de toestemming van de omgeving voor donatie niet zelden afgedwongen, en vaak onder de meest kwetsbare omstandigheden waarin niemand van de betrokkenen ze allemaal op een rij heeft. Want de organen van een zwaar zieke of van moeder van 98, die hoeft niemand meer, maar de organen van een omgekomen kind, daar liggen velen op te wachten.  

Organen worden geoogst als iemand hersendood is verklaard. Zonder werkende hersenen is er geen mens meer over. Dat hoort te worden vastgesteld met EEG's en hersenscans. Het lichaam wordt in leven gehouden aan slangen en pompen tot de ontvanger gereed is, zodat in een moeite door de warme organen van de dode in de levende ontvanger kunnen worden geplant.
Maar er zijn gevallen bekend van mensen die hersendood zijn verklaard maar toch weer bijkomen.

Zo is onlangs het St Joseph's ziekenhuis in New York aangeklaagd nadat een hersendode patiënt met een overdosis vlak voor ze werd opengesneden de ogen opsloeg. Niet dat dat onverwacht was, de dokters hadden gewoon verzuimd de observaties van de verpleegkundige: normale reflexen, ademhaling, serieus te nemen. Ze hadden haar organen nodig, en iemand die een overdosis neemt kan gemist worden. Het ziekenhuis zag geen reden de blunder te melden, maar een krant maakte er werk van. Tja, ze hadden die brainscan maar achterwege gelaten. It's all about priorities, isn't it? 

Persoonlijk geloof ik dat ons leven niet eindeloos gerekt mag worden, net zo min als bekort.
Ik denk, met alle respect voor wie daar anders over denkt, dat onze tijd is toegemeten, en dat we ons, als die tijd is verstreken, moeten neerleggen bij het feit dat het leven eindig is.
Liefst al een tijdje eerder. Zodat we, als onze organen het begeven, kunnen leven met het feit dat niet overal een oplossing voor is, en dat we geen vanzelfsprekend 'recht' hebben op leven.

De wetenschapper die onlangs bekend maakte dat hij binnen twee jaar het hoofd van iemand kan transplanteren op het lichaam van een hersendode is wat mij betreft ongeneeslijk van God los. Dat is Frankenstein Live.
Zo iemand zou moeten worden gegrepen en levenslang moeten worden opgesloten.
Dat we dat niet doen is een teken dat we collectief naar ons hoofd moeten laten kijken.
Zo'n operatie zou 12 miljoen dollar kosten, met 100 man personeel.
Ik wed dat er kandidaten voor zijn.
Spijt is geen optie als een ander lichaam zich met je hoofd uit de voeten maakt.

Geen opmerkingen: