TRICKSTER

Enkele jaren geleden backpackte mijn zoon met zijn vriend Herman door Engeland. In de buurt van Loch Ness zag hij niet het monster, maar wel een zwarte panter die volgens hem het voetpad langs het Loch overstak.
Mijn zoon is niet het type dat poezen voor panters aanziet.
Toen hij de ervaring jaren later checkte met zijn vriend, had die een heel andere herinnering. Wel een zwarte panter, maar niet op het voetpad. Herman herinnerde zich de panter aan de overkant van een veld, veel verder weg.
Ik schreef deze ervaring aan Richard Freeman, een van de mensen van het Centre for Fortean Zoology. De CFZ houdt zich oa bezig met 'big cats' , een fenomeen dat zich met name in Engeland afspeelt en waar heel wat over geschreven wordt. Sommige van die waarnemingen - maar lang niet allemaal - zijn paranormaal getint.
Richard schreef mij terug dat juist dat opmerkelijke verschil in waarneming 'typical' was voor zulke sightings.
Voor zulke... en andere.
UFO's, aliens, lichtverschijnselen, onbestaanbare wezens hebben de eigenschap door getuigen op essentieel andere manieren gezien te worden, veel ingrijpender verschillend dan het geval is bij getuigenverklaringen over normale gebeurtenissen zoals een ongeluk of een misdrijf.
Zo las ik onlangs een verslag van John die een UFO had waargenomen samen met drie vrienden.
Laten we ze voor het gemak Peter, Bob en Dick noemen.
John wist heel precies wat er gebeurd was. Hij herinnerde zich de UFO die een tijd hun auto op een van die verlaten Amerikaanse wegen had gevolgd. Toen de motor afsloeg was John uitgestapt, samen met de anderen en in de richting van de intussen gelande UFO gelopen. Daarna was er de bekende missing time, en startte de auto weer.
Peter wist heel zeker dat ze allemaal in de auto waren blijven zitten. Bob herinnerde zich geen UFO, maar wel een vreemd beest dat ze vanuit de auto hadden zien lopen, en Dick had geen enkele herinnering aan het gebeurde.
Terwijl John heel graag over het gebeurde wilde praten, waren Peter en Bob daartoe nauwelijks bereid. Dick, die niets had meegemaakt, vond het allemaal onzin.
Wie of wat ons ook ervaringen bezorgt, heeft er kennelijk belang bij ons danig te verwarren.
Dat maakt het traceren en rubriceren van ervaringen moeilijk, en de kans op ridiculisering groter.
Psychologisch heeft dat een behoorlijke impact, want iedereen die iets onmogelijks meemaakt blijft voor altijd naar een verklaring op zoek.

Wie de literatuur een beetje kent weet dat Mariaverschijningen niet eenduidig van hemelse oorsprong zijn.
Er zitten kantjes aan die iemands vroom geloof definitief om zeep kunnen helpen.
Gelukkig blijft dat de meeste katholieken bespaard, want wie gelooft in Maria gelooft meestal niet in UFOs.
Dat is een ander circuit.
Net als in Fatima op die merkwaardige dag van 13 oktober 1917 'danst' de zon ook in Medjugorge. Er zijn zelfs filmpjes van op YouTube: een zwarte stip waar de stralende zon hoort te zijn.

Materie is een flexibel zootje, en theoretisch kan een verzameling moleculen die wij 'vaste stof' noemen moeiteloos van vorm veranderen, of helemaal verdwijnen. In een andere dimensie, misschien, een parallelle werkelijkheid waar alles hetzelfde maar net even anders is. Voor ons theorie, maar voor beschavingen die misschien miljoenen jaren op ons voorliggen waarschijnlijk dagelijkse praktijk.

De vraag is: wat kunnen de inzittenden van Ufo's/ de Djinn/ de Tricksters ons doen geloven? Worden we gemanipuleerd daar waar iets ons het meest dierbaar is, waar we het meest kwetsbaar zijn?
Zijn 'engelen' wel werkelijk engelen, geesten wel werkelijk geesten, en wonderen werkelijk wonderen?
Of sluiten ze misschien te precies aan op wat in onze culturele of religieuze kraam het beste past?
Zou het kunnen zijn dat we te maken hebben met onvoorstelbare buitendimensionale techniek die zo wonderbaarlijk is dat het in onze ogen wonderen lijken?
Zoals Internet voor onze overgrootouders een regelrecht mirakel geweest zou zijn?

En zolang we alle verschijnselen vanaf een bepaalde kant benaderen, ingeperkt door onze wensen, onze religie, onze moed, onze interesse, inplaats van grondig het hele scala van verschijnselen te onderzoeken, waar ons dat ook heen leidt, is het dan wel mogelijk om ooit werkelijk vat te krijgen op al die ogenschijnlijk zo verschillende fenomenen?
De vraag is of we dat wel willen. Of we ons illusies willen laten ontnemen, en het leven willen ontdoen van al die speculaties over mysterieuze fenomenen. Als we de waarheid wisten, zouden we die dan geloven?
En worden we daar beter van? Wijzer misschien, maar gelukkiger?
Ik denk het niet.